زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک پیروز شده است. این «سوسیالیست دموکرات» خودخوانده به مردم نیویورک وعدۀ مجموعه‌ای از سیاست‌ها، برنامه‌ها و خدمات را داده است. با این حال، دلایل فراوانی وجود دارد که باور کنیم طرح‌های او نتیجۀ معکوس خواهند داد و مالیات‌دهندگان نیویورکی توان پرداخت هزینۀ چک‌هایی را که ممدانی از طرف آن‌ها می‌نویسد، نخواهند داشت:
۱. ثابت نگه داشتن اجاره‌بها
وعدۀ شاخص ممدانی در کارزار انتخاباتی‌اش، ثابت نگه‌داشتن اجارۀ بیش از دو میلیون مستأجر ساکن در خانه‌های تحت کنترل اجاره بود. اما هزینۀ زندگی در شهر، علی‌رغم دهه‌ها کنترل اجاره، بدون وقفه افزایش یافته است ــ‌و این سیاست، همراه با محدودیت‌های سخت‌گیرانۀ کاربری زمین، کمبود مسکن شهر را تشدید کرده است.
۲. حداقل دستمزد ۳۰ دلاری
نیویورکی‌ها به‌درستی نسبت به طرح ممدانی برای افزایش حداقل دستمزد بدبینند. در سال 2018 که شهر حداقل دستمزد را به ۱۵ دلار در ساعت افزایش داد، نتیجۀ قابل پیش‌بینی، افزایش بیکاری و شکل‌گیری بازار سیاه کار بود. تقریباً دو برابر کردن حداقل دستمزد فعلی (۱۶٫۵۰ دلار) تا سال ۲۰۳۰ پیامدهای مشابهی در پی خواهد داشت.
۳. اتوبوس‌های «رایگان»
ممدانی در کارزار انتخاباتی وعده داد کرایۀ همۀ اتوبوس‌های شهری را حذف کند تا آن‌ها را «سریع» و «رایگان» کند. اجرای این طرح برای مالیات‌دهندگان سالانه بین ۶۰۰ تا ۸۰۰ میلیون دلار هزینه خواهد داشت و احتمالاً به کاهش سرعت اتوبوس‌ها می‌انجامد، چنان‌که همین اتفاق در طرح آزمایشی پنج خط اتوبوس بدون کرایه در سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ رخ داد.
۴. فروشگاه‌های مواد غذایی دولتی
ممدانی پیشنهاد داده است فروشگاه‌های مواد غذایی غیرانتفاعی و دولتی ــ‌با یارانه‌ای معادل ۱۴۰ میلیون دلار در سال‌ــ برای کاهش قیمت‌ها ایجاد شوند. اما فروشگاه‌های مواد غذایی در نیویورک، مانند سایر نقاط کشور، با حاشیۀ سود بسیار اندک فعالیت می‌کنند. عامل گرانی مواد غذایی، انگیزۀ سود نیست؛ عامل اصلی‌اش تورم و اختلال در زنجیرۀ تأمین است.
۵. مهدکودک «همگانی»
برای جلوگیری از مهاجرت خانواده‌هایی که از عهدۀ هزینۀ نگهداری از کودکان برنمی‌آیند، زهران می‌خواهد مراقبت از کودکان ۶ هفته تا ۵ سال را رایگان کند. مهدکودک‌های دولتی او سالانه حدود ۶ میلیارد دلار برای مالیات‌دهندگان ــ‌از جمله والدینی که نیمه‌وقت کار می‌کنند یا خود در خانه از فرزندانشان مراقبت می‌کنند‌ــ هزینه خواهد داشت.
۶. مالیات شرکتی ۵ میلیارد دلاری
ممدانی طبیعتاً وعده می‌دهد که شما هزینۀ برنامه‌های چند میلیارد دلاری او را نخواهید پرداخت ــ‌‌شرکت‌های «طماع» خواهند پرداخت! اگر ممدانی بتواند قانون‌گذاران ایالتی را متقاعد کند تا نرخ مالیات شرکتی شهر را از ۷٫۵ درصد به ۱۱٫۵ درصد افزایش دهند، نیویورکی‌ها باید انتظار داشته باشند که شرکت‌ها برای بقا، حقوق، مزایا و تعداد کارکنان خود را کاهش دهند. برخی نیز احتمالاً تصمیم خواهند گرفت کلاً شهر را ترک کنند و در نتیجه، مالیات‌دهندگان «جمهوری خلق نیویورک» باید هزینۀ آرمان‌شهر سوسیالیستی‌شان را بپردازند.
تنها گذر زمان نشان خواهد داد که آیا ممدانی واقعاً می‌تواند طرح‌های سوسیالیستی خود را به تصویب برساند یا نه. اما اگر چنین شود، احتمالاً این سیاست‌ها تولیدکنندگان را از شهر بیرون برانند، هزینۀ کالاها و خدمات را افزایش دهند و از درآمدهای موجود برای تأمین وعده‌های پرخرج او بکاهند.
منبع: ریزن
