اخبار اندیشه روزنامه شماره ۶۳۱۹

در دهه ۱۹۹۰، سیاست ایالات متحده در قبال جنگ‌افزارهای هسته‌ای بر دو اولویت کلیدی استوار بود: نخست، حصول اطمینان از اینکه اوکراینِ تازه‌استقلال‌یافته زرادخانه عظیم خود را به روسیه واگذار کند و دوم، ممانعت از دستیابی کره شمالی به سلاح‌های اتمی اختصاصی خود. هرچند کوشش نخست به موفقیت انجامید، اما امروز بسیاری از ناظران، خلع سلاح اوکراین را یک خطای راهبردی کلان می‌دانند؛ اشتباهی که آن کشور را در برابر تهاجم روسیه بی‌پناه گذاشت و به خونین‌ترین جنگ اروپا در نسل‌های اخیر دامن زد. در نقطه مقابل، تلاش دوم شکست خورد و پیونگ‌یانگ با بهره‌گیری هوشمندانه از اکراه آمریکا برای کاربرد نیروی نظامی، به قدرتی هسته‌ای بدل شد که اکنون امنیت جهانی را به چالش می‌کشد. امروزه و هم‌زمان با تحرکات نظامی اسرائیل برای ممانعت از آنچه دستیابی ایران به یک توانایی هسته‌ای مشابه می‌خواند، این دو نمونه تاریخی در سراسر جهان به‌دقت بازخوانی می‌شوند. آیا درس این است که کشورهای مواجه با تهدیدهای وجودی برای بقای خود ناگزیر به داشتن سلاح اتمی هستند؟ یا آنکه پیگیری چنین سلاح‌هایی مسیری پرمخاطره است که دشمنان را به حمله پیش‌دستانه ترغیب می‌کند؟