این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
تجارت در حصار گلوگاههای داخلی و بینالمللی است؛ سالها اتکا و وابستگی به درآمدهای نفتی نیز سبب شده که توجه سیاستگذاران حوزه اقتصاد به رفع موانع توسعه تجارت کمتر شود. دولتهای گوناگون در ادوار مختلف، همواره وعده هایی مبنی بر توسعه تجارت را میدهند و سعی میکنند با ارائه مشوقهای صادراتی، مسکنهایی موقتی برای التیام آلام تجارت تجویز کنند، اما همه میدانند که اقتصاد و بازار با تجویز و تکلیف کار نمیکنند.
اختلالات سامانه جامع تجارت، همراه با ناکارآمدی مرکز مبادله ارز و طلای ایران در مدیریت تخصیص ارز و رفع تعهدات ارزی، به بحرانی عمیق در بخش تولید و تجارت ایران تبدیل شده است.
هر از گاهی خبری تلخ از حادثهای دلخراش، قلب ایرانیان را جریحهدار میکند و خانوادههایی را داغدار میسازد. در واکنش به این رخدادها، اغلب به خطاهای فردی یا ضعف نظارتی بسنده میشود، اما واقعیت این است که بسیاری از این حوادث، در عوامل عمیقتری ریشه دارد. «تورم»، «تعرفه» و «تحریم» سهضلع مثلثی پنهاناند که در پس بسیاری از فجایع انسانی نقش دارند؛ عواملی که در ظاهر اقتصادیاند، اما در عمل، ایمنی، سلامت و جان انسانها را نشانه گرفتهاند.