بازار مالی ایران سال‌هاست در چنبره یک تناقض مخرب گرفتار شده است: نرخ سود دستوری ۲۳درصدی در شبکه بانکی در برابر نرخ‌های موثر و واقعی تامین مالی با نرخ بعضا بیشتر از ۴۰‌درصد در بازارهای رسمی و غیر رسمی. این شکاف عظیم، مانند خندقی عمیق است که مسیر سرمایه را از تولید جدا می‌کند.

گاهی تاریخ اقتصاد نه با اعداد و شاخص‌ها که با سکوت‌ها و تاخیرها نوشته می‌شود؛ سکوت‌هایی که در ظاهر نشانه‌ احتیاط‌ هستند؛ اما در باطن مُهر تایید بر بی‌نظمی می‌زنند. بانک آینده سال‌ها در پناه همین سکوت رشد کرد؛ در ظاهر بانکی نوگرا، در باطن صندوقی از دارایی‌های منجمد و پروژه‌های شخصی. نهادی که قرار…