دهخدا درکی عمیق از قانونمندی سیاسی اجتماعی فرهنگی زمان خود داشت و با همین بینش به مبارزه با استبداد میپرداخت. دهخدا در نخستین شماره صوراسرافیل، با ابراز خوشحالی از اینکه «دولت علیه ایران رسما در عداد دول مشروطه و صاحب کُنستیتوسیون(قانون اساسی)» قرار گرفت این موضوع را مدنظر قرار میدهد که با استقرار مشروطیت «دوره خوف و وحشت به آخر رسید و زمان سعادت و ترقی گردید. عصر نکبت و فترت منتهی شد و تجدید تاریخ و اول عمر ایران گشت.