پرسش امروز
چشم‌انداز بازگشت تحریم‌ها
آن روزها برجام امیدی برای فتح دیگر ماموریت‌های تجاری ایران در عرصه بین‌الملل بود. ولی 10 سال بعد از آن روزها، سایه همان تهدیدات به ایران نزدیک می‌شود که با برجام رخت بربسته بود. اسنپ‌بک مصداقی برای بازگشت همان اتفاقات گذشته است؛ همان اتفاقاتی که وزیر وقت امورخارجه، تقصیرش را به گردن مسوولان مذاکره‌کننده در دولت احمدی‌نژاد می‌انداخت. اجرای اسنپ‌بک، زمینه بازگشت قطعنامه‌های شش‌گانه سازمان ملل را علیه ایران فراهم می‌کند.
هرچند که بخش عمده‌ای از تحریم‌های مندرج در این 6 قطعنامه از زمان دولت اول ترامپ، توسط آمریکا و به صورت یکجانبه علیه ایران اعمال شده است و اتفاقا برخی از جریان‌های تندروی داخلی همین شباهت را بهانه‌ای کردند تا بگویند بازگشت قطعنامه‌های سازمان ملل هیچ تاثیر و خللی در ابعاد سیاسی و اقتصادی کشور ایجاد نخواهد کرد. اما نکته اصلی ماجرا دقیقا اینجاست که قطعنامه‌های سازمان ملل یک اجماع اجباری جهانی را علیه ایران کلید خواهد زد تا بار حقوقی و اجرایی این قطعنامه، دایره تعاملات تجاری و سیاسی ایران را محدود تر کند.
البته توافق جمهوری اسلامی ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در فرصت محدود باقیمانده، امیدها را در شرایط حداقلی زنده نگاه داشته است. به‌ویژه آنکه این توافق شرط بازدید از مراکز هسته‌ای ایران و نیز شرط تعیین‌‌تکلیف اورانیوم غنی‌شده موجود در کشور را عملی می‌کند، ولی چالش مذاکره با آمریکا به قوت خودش باقی است تا هنوز همه‌چیز تمام‌شده نباشد. بنابراین امیدهای باقیمانده در مساله سیاست خارجه و جلوگیری از اجرای مکانیسم ماشه، تا جایی ادامه خواهد داشت که ایران بتواند در وضعیت موجود، شرایط را به نفع خودش تغییر دهد و این تغییر به دست نخواهد آمد مگر آنکه طرفین دست به یک ابتکار عمل بزنند.
