پرونده امروز
استیبل‌کوین
استیبل‌کوین‌ها، ارزهای دیجیتال متصل به دارایی‌های امنی چون دلار، همان الگویی را دنبال می‌کنند که پیش‌تر در بازار یورودلار دیده شد؛ آغاز نوآوری خارج از نظارت، رشد و زمانی که به اندازه کافی مهم شد، در نهایت نظام رسمی مجبور است آن را در خود ادغام یا مهار کند. جهش موجودی استیبل‌کوین‌های دلاری و نقش فزاینده ناشران بزرگی چون تتر و سیرکل نشان می‌دهد که این بازار دیگر صرفا پدیده‌ای فناورانه نیست، بلکه به بازیگری در خلق نقدینگی، قیمت‌گذاری بدهی دولتی و انتقال سیگنال‌های سیاست پولی تبدیل شده است؛ بازیگری که نه پاسخگویی بانک مرکزی را دارد و نه سازوکارهای حمایتی آن را. تصویب قانون جنیوس(GENIUS Act) در آمریکا و مقررات میکا (MiCA) در اروپا مسیرهای متفاوتی برای نظم‌دهی ترسیم کرده‌اند، اما هر دو یک نکته مشترک دارند: اگر استیبل‌کوین‌ها به ابزارهای نظام‌مند بدل شوند، باید تحت نظارت احتیاطی مشابه بانک‌ها قرار گیرند، حتی اگر نامشان بانک نباشد.
با این حال، ابهام درباره میزان واقعی پشتوانه، خطر هجوم‌های ناگهانی، وسوسه جست‌وجوی بازدهی، و پتانسیل سرکوب مالی ناشی از خرید گسترده اوراق خزانه، این صنعت را به نقطه‌ای رسانده که می‌تواند بار دیگر الگوی «سود خصوصی، زیان عمومی» را بازتولید کند. پرسش امروز باشگاه اقتصاددانان «دنیای اقتصاد»، پیرامون سرنوشت استیبل‌کوین‌ها خواهد بود.
