این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
در سرزمینی که دولت داعیهدار حمایت از مستضعفان است، شهروندان برای تهیه سادهترین داروهای حیاتی، هر روز در صف داروخانهها ساعتها معطل میشوند. امروز، حتی دسترسی به سرم، آنتیبیوتیک یا داروی صرع به چالشی ملی بدل شده است؛ بحرانی که شاید بیشتر از آنکه حاصل تحریم یا تقصیر دشمن باشد، نتیجه مستقیم سیاستگذاری و تصمیمگیری معیوب در بهداشت و درمان و صنعت دارو است که ظاهرا حتی در ابتداییترین وظایف خود مثل تضمین سلامت عمومی به بنبست رسیده است.
صنعت داروسازی ایران، بهرغم ظرفیتهای بالای فنی و زیرساختی، در سالهای اخیر با چالشی تکرارشونده روبهرو بوده است؛ کمبود مقطعی داروهای حیاتی؛ بحرانی که بارها گریبانگیر بیماران، پزشکان و کادر درمان شده و در هر تکرار، صدای نارضایتی و هشدار را بلندتر کرده است.