دنیای اقتصاد گزارش میدهد؛
بازی بزرگان: همزیستی چین و آمریکا در دهه۲۰۳۰
رابطه تجاری و سرمایه‌گذاری
واشنگتن از حمایت‌گرایی، شیوه‌های مالکیت معنوی و یارانه‌های دولتی به صنایع کلیدی صادراتی به‌دلیل دادن مزایای ناعادلانه به چین و آسیب رساندن به رفاه ایالات‌متحده انتقاد کرده است. طرح شی جین‌پینگ برای «ساخت چین ۲۰۲۵» به‌منظور توسعه عظیم صنعتی که برای اولین‌بار در سال۲۰۱۵ اعلام شد، همچنان می‌تواند حمایت‌گرایی بیشتری را در ایالات‌متحده و سایر اقتصادهای بزرگ ایجاد کند. این خطر که سرمایه‌گذاری ایالات‌متحده در بخش‌های تولیدی پیشرفته در چین منجر به دستیابی «ارتش آزادی‌بخش خلق» (PLA) به فناوری پیشرفته نظامی مرتبط می‌شود، همچنین می‌تواند شتاب یکپارچگی اقتصادی را کاهش دهد.
اما شیوه‌های اقتصادی غیر لیبرال چین و حمایت‌گرایی ایالات‌متحده لزوما جدایی را اجتناب‌ناپذیر نخواهد کرد. سناریویی وجود دارد که در آن اصطکاک‌های تجاری سال‌های اخیر تا دهه۲۰۳۰ کاهش می‌یابد و جنگ تجاری ایالات‌متحده با چین تثبیت می‌شود. در این صورت، سطح تجارت دوجانبه احتمالا همچنان قابل‌توجه خواهد بود. امروزه، حتی با وجود تعرفه‌های بالاتر اعمال‌شده در دوران ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ و جو بایدن، تجارت دوجانبه برای هر دو اقتصاد همچنان مهم است: ایالات‌متحده در سال ۲۰۲۲، ۱۵۴میلیارد دلار کالا به چین صادر کرد و این کشور را به سومین بازار بزرگ صادراتی کالا در آن سال تبدیل کرد. سرمایه‌گذاری ایالات‌متحده با میانگین سالانه ۱۰میلیارد دلار جریان بیرونی «سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی» (FDI) بین ۲۰۱۹ و ۲۰۲۲ بالا باقی ماند.
هم چین و هم ایالات‌متحده منافع زیادی در حفظ روابط اقتصادی خود دارند. چین برای حفظ رشد پایدار به بازارهای ایالات‌متحده و متحدانش نیاز دارد. حفظ سطوح قابل‌توجهی از مبادلات اقتصادی ایالات‌متحده و چین نیز برای مهار نظامی مفید است. تا زمانی که پکن آینده اقتصادی خود را به دسترسی به اقتصاد ایالات‌متحده و اقتصاد متحدان ایالات‌متحده مرتبط می‌بیند، تمایلی به خطر کردن در مورد گسست شدید -به‌عنوان مثال با تهاجم یا تحمیل محاصره نظامی بر تایوان- ندارد. ایالات‌متحده هم، به‌نوبه خود، چیزی بیش از یک نفع صرفا اقتصادی در حفظ سطحی از وابستگی متقابل اقتصادی با چین دارد، حتی اگر این تضمینی در برابر درگیری نباشد. اگر روابط تجاری و سرمایه‌گذاری به میزان قابل‌توجهی کاهش یابد، یک «توافق موقت» کمتر محتمل خواهد بود اما منعی برای آن نیست. درست همان‌طور که وابستگی متقابل اقتصادی تضمین‌کننده صلح نیست، لازمه همزیستی مسالمت‌آمیز هم نیست. به‌عنوان مثال، روابط ایالات‌متحده و شوروی به‌عنوان بخشی از تنش‌زدایی به سمت سطوح بیشتری از مبادلات اقتصادی حرکت کرد، اما سطح کلی وابستگی اقتصادی آنها بسیار کمتر از ایالات‌متحده و چین امروزی بود.
رابطه فناوری
رقابت بر سر فناوری پیشرفته به‌دلیل تاثیر هوش مصنوعی، بیوتکنولوژی پیشرفته، محاسبات کوانتومی و سایر فناوری‌ها بر قدرت اقتصادی و نظامی ملی، بی‌تردید برای سال‌ها منطقه اصطکاک بین ایالات‌متحده و چین باقی خواهد ماند. اما لازم نیست رقابت تکنولوژیک همه‌گیر شود. اصطکاک بر سر اشتراک‌گذاری فناوری نیز می‌تواند با گذشت زمان کاهش یابد و ایالات‌متحده و چین در وضعیت عادی جدیدی قرار گیرند که در آن هر دو طرف بپذیرند که محدودیت‌های فناوری طبیعی هستند.
