بن‌بست چاویستاها در کاراکاس

به گزارش نیویورک‌تایمز، فعالیت‌های «شورون» که تقریبا یک‌چهارم تولید نفت ونزوئلا را تشکیل می‌دهد، به دولت مادورو اجازه می‌دهد تا درآمدهای حاصله را صرف نیازهای اساسی مانند غذا و دارو کند و از بازگشت بحران انسانی که پیش‌تر منجر به مهاجرت‌میلیونی شده بود، جلوگیری کند. این جایگاه برجسته، «شورون» را در موقعیتی غیرعادی قرار داده است: یک نماد سرمایه‌داری آمریکایی که توسط دولت سوسیالیست مادورو ستایش می‌شود؛ اما همزمان توسط مخالفان او به حمایت از یک حکومت خودکامه متهم می‌شود.

«شورون» با دفاع از حضور خود به‌عنوان یک «نیروی تثبیت‌کننده»، توانسته است با مهارت در میان تنش‌های سیاسی بین کاراکاس و واشنگتن حرکت کند. این شرکت با حفظ روابط خود با دولت مادورو از یک‌سو و لابی‌گری قدرتمند در واشنگتن از سوی دیگر، توانسته مجوزهای لازم برای ادامه فعالیت را حتی در دوران تحریم‌ها به‌دست آورد. درحالی‌که رقبایی مانند اکسون‌موبیل و کونوکوفیلیپس در دوران ملی‌سازی هوگو چاوز ونزوئلا را ترک کردند، «شورون» با دیدگاهی بلندمدت برای دسترسی به ذخایر عظیم نفتی این کشور باقی ماند. تخصص فنی «شورون» در استخراج نفت سنگین «کمربند اورینوکو» برای ونزوئلا غیرقابل جایگزین است. با اینکه این شرکت با ریسک‌های سیاسی و اعتباری مواجه است، کارشناسان معتقدند حتی در صورت گذار سیاسی نیز، هر دولت آینده‌ای برای احیای سریع اقتصاد، ناگزیر به همکاری با «شورون» خواهد بود.

به گزارش فایننشال‌تایمز، هدف ماموریت آمریکا از مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر به تغییر رژیم تغییر کرده است. ترامپ با بزرگ‌ترین استقرار نظامی آمریکا در دریای کارائیب طی ۳۰سال اخیر، به دنبال وادار کردن نیکلاس مادورو و حلقه نزدیکانش به ترک قدرت است. این استراتژی که ابتدا به‌عنوان عملیات ضد مواد مخدر معرفی شد، اکنون به یک فشار نظامی آشکار برای تغییر رژیم تبدیل شده است. هدف، کناره‌گیری مادورو از طریق استعفا یا انتقال قدرت است، اما با این تهدید پنهان که در صورت مقاومت، نیروی نظامی برای دستگیری یا کشتن او به‌کار گرفته خواهد شد. ترامپ که برکناری مادورو را یک «کار ناتمام» از دوره اول خود می‌داند، اکنون با حمایت تندروها در دولتش، فشار را افزایش داده است.

استقرار ناوهای جنگی، بمب‌افکن‌های «بی۵۲» و نیروهای ویژه در منطقه، بخشی از یک جنگ اطلاعاتی برای ایجاد وحشت در میان مقامات چاویستاست. در پاسخ، مادورو و اطرافیانش تدابیر امنیتی شدیدی اتخاذ کرده‌اند؛ درحالی‌که ارتش ونزوئلا به‌دلیل ضعف تجهیزاتی، آمادگی چندانی برای مقابله ندارد، اپوزیسیون به رهبری ماریا کورینا ماچادو امیدوار است این فشار نظامی راه را برای انتقال قدرت هموار کند. با این حال، تحلیلگران درباره خطر کشیده شدن ونزوئلا به یک جنگ داخلی، مشابه لیبی یا عراق، در صورت حذف ناگهانی دولت، هشدار می‌دهند. با نزدیک شدن فصل توفان، زمان برای عملیات آمریکا محدود است و ترامپ به دنبال یک «پیروزی» نمایشی، با انفجارهای زیاد است تا یک راه‌حل دموکراتیک.

به گزارش الجزیره، دولت ترامپ با مرتبط ساختن مادورو به کارتل‌های مواد مخدر که آنها را تهدیدی برای امنیت ملی آمریکا می‌داند، به دنبال توجیه قانونی برای حملات احتمالی است. این استراتژی شامل حملات اخیر به قایق‌های مظنون به حمل مواد مخدر در کارائیب و اعطای اختیارات بیشتر به سیا برای عملیات مخفی در ونزوئلاست. این اقدامات نظامی باعث نگرانی‌های داخلی در پنتاگون شده و به بازنشستگی زودهنگام فرمانده ارشد منطقه منجر شده است. در ونزوئلا، مردم در میان تبلیغات دولت و ترس از جنگ، با اضطراب و عدم اطمینان زندگی می‌کنند. به گزارش الجزیره، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، مدعی شده که حملات نظامی اخیر به پنج قایق ونزوئلایی، با جلوگیری از قاچاق مواد مخدر، جان «دست‌کم ۱۰۰ هزار آمریکایی» را نجات داده است. او در اظهارات متعددی ادعا کرده که «هر قایق منهدم‌شده جان ۲۵ هزار نفر را نجات می‌دهد» و این حملات را «یک عمل محبت‌آمیز» خوانده است. با این حال، این ادعاها با شواهد و واقعیت‌ها در تضاد است.

دولت ترامپ هیچ مدرکی دال بر وجود مواد مخدر در این قایق‌ها ارائه نکرده است. کارشناسان مواد مخدر به «پولیتی‌فکت» گفته‌اند که ونزوئلا نقش کوچکی در قاچاق مواد به آمریکا دارد و بیشتر فنتانیل از طریق مرز مکزیک و توسط شهروندان آمریکایی وارد می‌شود. از نظر ریاضی نیز ادعای ترامپ نادرست است. اگر هر قایق جان ۲۵هزار نفر را نجات می‌داد، این حملات باید مانع مرگ ۱۲۵هزار نفر می‌شد؛ این رقم تقریبا دوبرابر کل آمار ۷۳هزار نفری مرگ‌ومیر ناشی از اوردوز در آمریکا طی یک سال (از مه ۲۰۲۴ تا آوریل ۲۰۲۵) است.