نگاه دیگران/بخش سیوپنجم
بازی بزرگان؛ سناریوهایی برای همزیستی چین و آمریکا در دهه ۲۰۳۰
صحبت یک‌صدا با متحدان ایالات متحده نقطه قوت دولت بایدن بود، اما اگر رقابت با چین خصمانه‌تر شود، یا اگر رویکردهای ترامپ منجر به بازگشت به موضع تقابل‌آمیزتر در قبال متحدان شود، وضعیت احتمالا دشوارتر می‌شود. پیامدهای تعمیق رویارویی ایالات متحده و چین، حتی به جز درگیری نظامی، شامل هزینه‌های سنگین اقتصادی و فناوری برای همه متحدان غربی می‌شود؛ بیش از آنچه در مورد تاثیر بین‌المللی تحریم‌های آنها بر روسیه پس از حمله به اوکراین رخ داده است. افزایش بودجه‌های دفاعی و تشکیل بلوک‌های اولیه می‌تواند حمایت عمومی از انسجام اتحاد را تضعیف و چالش‌های بزرگی برای آن ایجاد کند. درحالی‌که چین کانون استراتژیک رسمی ایالات متحده است، جنگ اسرائیل و حماس و همچنین جنگ در اوکراین نیز نشان می‌دهد که حتی ابرقدرت‌ها هم نمی‌توانند همیشه اولویت‌های خود را انتخاب کنند. حفظ همبستگی متحدان مستلزم مشارکت و رهبری عمیق‌تر ایالات متحده است که به حوزه‌های تجاری و اقتصادی گسترش یابد.
تایوان محتمل‌ترین عامل جنگ با چین، از جمله «سیاست قبول مخاطره» هسته‌ای است. در دولت‌های ترامپ و بایدن [و سپس ترامپ]، سیاست ایالات متحده در مورد تایوان با افزایش قابلیت‌های نظامی پکن تغییر کرد و خطر جنگ انتخابی چین را محتمل‌تر کرد. از سال ۲۰۱۹، چین به‌طور موثری وضعیت موجود را بر سر تایوان نظامی کرده است، آن هم با عملیات هوایی و دریایی در اطراف جزیره -عمدتا در حریم هوایی و آب‌های بین‌المللی– که اقدامی تقریبا هر روزه است. درخواست از ایالات متحده برای تغییر از سیاست «ابهام استراتژیک» به سیاست «شفافیت استراتژیک»، با تعهد رزمی مشخص برای دفاع از تایوان، خطر تله بازدارندگی را به همراه دارد که در آن اقدامات متقابل برای نشان دادن قدرت، معضل امنیتی را عمیق‌تر می‌کند و در نتیجه، ایجاد چنین بحرانی برای جلوگیری از چنین تغییری در نظر گرفته شده است.
در عوض، واشنگتن و متحدان و شرکایش در پاسیفیک باید ظرفیت‌های خود را برای کاستن از جاه‌طلبی‌های نظامی چین، تقویت دفاع مشروع تایوان و مخالفت با تغییر وضعیت سیاسی موجود در هر دو طرف تقویت کنند. هدف باید حفظ ثبات استراتژیک بر سر تایوان باشد؛ زیرا جایگزین - چه چین موفق شود به «اتحاد مجدد» برسد یا موفق نشود - احتمالا شامل نابودی تایوان خواهد بود. دور ماندن از سیاست داخلی یکدیگر باید به پایه‌ای برای روابط کمتر تقابلی تبدیل شود. برای چین، این به معنای تعهد به عدم تلاش برای نفوذ یا مداخله در سیاست ایالات متحده و متحدان و شرکایش، از جمله تایوان است. برای واشنگتن، این به معنای تعهد به عدم سلب مشروعیت از حزب کمونیست چین یا تلاش برای سرنگونی آن است، درحالی‌که همچنان حق انتقاد از اقدامات خارج از هنجارهای بین‌المللی را حفظ می‌کند.
