نگاه دیگران/ بخش سیوششم
بازی بزرگان؛ سناریوهایی برای همزیستی چین و آمریکا در دهه ۲۰۳۰
ایالات متحده و چین قادر به تغییر هستند
رقابت خصمانه نباید تنها راه پیش رو باشد. سخت‌گیری حزب کمونیست چین در برابر مخالفت‌های داخلی و آزادی بیان در دوران «شی»، تا حدی نتیجه موفقیت نسبی غیرمنتظره چین در برابر ایالات متحده است. بنابراین، برای متفکران استراتژیک حزب کمونیست چین که ماتریالیست و واقع‌گرا هستند، نمایش‌های جدید واشنگتن در مورد عملکردش، قدرت بازیابی و مشروعیت سیاسی احیاشده‌اش هنوز می‌تواند تعیین‌کننده‌های کلیدی مسیر روابط باشد. اگر ایالات متحده از نظر داخلی و استراتژیک عملکرد بهتری داشته باشد و از پایبندی بیشتر به ارزش‌های لیبرال و دموکراتیک مشترک در داخل و خارج حمایت کند، چین ممکن است مسیر خود را مورد ارزیابی مجدد قرار دهد، همان‌طور که پیش‌ازاین انجام داده است. اگر ایالات متحده همچنان نشان دهد که به لحاظ داخلی منسجم است، به لحاظ مالی مسلط است و رهبر ائتلافی بزرگ از متحدان و شرکاست، چین ممکن است مجبور به بازنگری در پیش‌بینی‌های اولیه‌اش بشود.
ایالات متحده در حال حاضر این کار را در سطح خارجی با تمرکز مجدد بر تقویت اتحادهای خود در چارچوب تهاجم روسیه به اوکراین و هماهنگی نزدیک‌تر با متحدان و شرکایش در مورد محدودیت‌های جدید اقتصادی و فناوری برای جلوگیری از پیشرفت‌های نظامی شتابان چین که از هوش مصنوعی و ساخت نیمه‌رسانای پیشرفته استفاده می‌کنند، انجام می‌دهد. علاوه بر این، واکنش به جنگ در اوکراین، از جمله تحریم‌های شدید اقتصادی و دیپلماتیک علیه روسیه، انسجام قوی در میان متحدان غربی را نشان داد. این امر برای چین تاکید می‌کند که تجاوز علیه تایوان احتمالا با یک موضع متحد مشابه، با هزینه‌های سنگین برای رشد اقتصادی و جایگاه بین‌المللی‌اش مواجه خواهد شد.
ازآنجاکه بسیاری از چارچوب‌های کنونی رقابت استراتژیک ایالات متحده و چین منعکس‌کننده تفکر جنگ سرد است، یادآوری نقش چین در آخرین مرحله این رقابت مفید است. این کشور از نظر استراتژیک با ایالات متحده همسو شد، نه از روی اعتماد، بلکه به این دلیل که اتحاد جماهیر شوروی تهدیدی جدی‌تر و نزدیک‌تر برای امنیت آن و بقای حزب کمونیست چین بود. چین برای جمع‌آوری اطلاعات با ایالات متحده همکاری کرد و همکاری نظامی آنها به جایی رسید که - قبل از کشتار «تیان آنمن» در سال ۱۹۸۹ - ایالات متحده حدود یک‌میلیارد دلار فناوری نظامی به ارتش آزادی‌بخش چین فروخت.
چین با ویتنام (به‌عنوان یک نیابتی شوروی) با حمله به استان‌های شمالی آن کشور در سال۱۹۷۹ و سپس در نبرد مداوم توپخانه و پیاده‌نظام در استان‌هاگیانگ در طول دهه۱۹۸۰، جنگید. ممکن است ایالات متحده و غرب در جنگ سرد پیروز شده باشند، اما چین به‌خاطر دارد که در طرف برنده نیز بود. به همین دلیل است که پکن پیروزی‌گرایی غرب در مورد برتری ایدئولوژیک پس از جنگ سرد را تهدیدی برای خود به‌عنوان آخرین قدرت بزرگ کمونیستی می‌دانست. امروزه، چین رقابت با ایالات متحده را رقابتی یکنواخت‌تر از دوران جنگ سرد می‌بیند، با عملکرد قوی ایالات متحده از سال۲۰۲۰ و تزلزل‌های خود که محیط جدیدی را برای رقابت مدیریت‌شده ایجاد کرده است.
