چگونه آلودگی باعث کاهش ۳درصدی جیدیپی هند شده است؟
زندگی زیر سایه سنگین دودهای سمی
هفته گذشته، با افزایش خطرناک آلودگی هوا به حدی که دولت مجبور شد نیمی از کارمندان خود را به دورکاری از خانه مجبور کند، روزنامهنگاران نیویورکتایمز از ساعات قبل از طلوع آفتاب تا نیمهشب در سطح شهر سفر کردند تا مبارزه با هوای بد را ثبت کنند. سطح روزانه PM ۲.۵ - معیاری برای مضرترین ذرات- ۱۵میکروگرم بر مترمکعب، استاندارد تنفس ایمن است. آنچه یافتیم شهری بود که هیچ راه فراری از هوای به شدت سمی نداشت و جمعیتی که به وضعیت اضطراری بهداشت عمومی بهعنوان واقعیت روزمره خود تن داده بودند.
ما اولین مورد از «اسلحههای ضد دود» را دیدیم؛ اسپریهایی که به مخازن آب متصل هستند و در سراسر شهر، از جمله در نزدیکی مکانهای دیدنی کلیدی مانند اقامتگاه نخستوزیر و سفارتخانههای بزرگ، مستقر شدهاند. این سلاحها موضوع بحثهای سیاسی بودهاند. بسیاری از کارشناسان میگویند دولت با پاشیدن آب در اطراف بیش از ۳۶ایستگاه نظارت بر کیفیت هوا، سعی در فریب مردم دارد تا دادههای آنها را کمنمایی کند. رهبران مخالف، دولت را به دستکاری بیشرمانهتری متهم کرده و گفتهاند که دادههای چندین مورد از این ایستگاهها در بدترین ساعات آلودگی از بین رفته است.
پزشکان موسسات علوم پزشکی «آل ایندیا»، معتبرترین موسسه بهداشتی هند، از افزایش ۳۰ تا ۴۰درصدی بیمارانی که با شکایات تنفسی مراجعه میکنند، خبر دادهاند. آنها میگویند اقدامات پیشگیرانه در سطح فردی در بهترین حالت فقط میتوانند «اثرات ناچیزی» داشته باشند. دکتر آنانت موهان، رئیس بخش ریه، به رسانههای خبری محلی گفت: «این یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی است و اکنون باید مانند یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی با آن برخورد شود.» در بیمارستان « L.N.J.P» یکی از شلوغترین بیمارستانهای دهلی نو، همراهان و خانوادههای بیماران در حیاط بیمارستان روی پتوها استراحت میکردند؛ جایی که PM۲.۵ حدود ۱۷برابر حد توصیه شده برای تنفس ایمن بود. در داخل سالنهای شلوغ بیمارستان، حدود ۱۰برابر حد مجاز بود.
به نوشته گزارشگران نیویورکتایمز، در دو سوی یک بازار شلوغ در دهلی قدیم، تضاد آشکاری را مشاهده کردیم. در یک سوی دیگر، ترافیک در جاده اصلی منطقه «چاندنی چوک» مدتهاست که به ریکشاها [گاریهای چوبی که یک نفر آن را میکشد]، دوچرخهسواری و ریکشاهای برقی محدود شده است. به دلیل برگزاری جشنوارهای در یک معبد سیک در همان نزدیکی، ترافیک بیشتر محدود شد و پیادهروها دو بار در روز شسته شدند. «دیپاک راوات»، ۳۱ساله، با کار در یک دکه چای و بیسکویت، در یکی از شلوغترین ایستگاههای اتوبوس دهلی امرار معاش میکند. او که اهل ایالت شرقی بیهار است، میگوید که دکه چای خود را ساعت ۴صبح باز میکند و ساعت ۱۰شب به خانه میرود. بیشتر روزها، ۵ تا ۶دلار درآمد دارد. بوی دود با بوی تند فاضلاب بزرگ و روباز پشت دکهاش مخلوط شده است. او درحالیکه سعی میکرد سرفههای مکررش را فرو بنشاند، گفت: «چشمهایم همیشه میسوزند. بعضی روزها، خیلی زود خسته میشوم.»
«کریستاهاسنکوپف»، مدیر برنامه هوای پاک در موسسه سیاست انرژی دانشگاه شیکاگو، بر این باور است که قرار گرفتن طولانیمدت در معرض سطوح آلودگی فعلی حدود سه سال و نیم از میانگین عمر یک هندی را کاهش میدهد. این رقم در سطح جهانی حدود ۲سال است و در آلودهترین مناطق هند به طور قابلتوجهی بالاتر است. مردم اغلب از طریق تحریک ریهها یا مشکلات تنفسی متوجه آلودگی هوا میشوند؛ اما جدیترین آسیب در درازمدت بهطور خاموش اتفاق میافتد؛ بهطوریکه قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا خطر ابتلا به بیماریهای قلبی، بیماریهای مزمن ریوی، سکته مغزی، تشدید آسم دوران کودکی، کاهش عملکرد ریه در طول عمر و تاثیر بر بارداری و نوزادان را افزایش میدهد. آلودگی هوا امید به زندگی را به طرز چشمگیری کاهش میدهد.
چرا جنوب آسیا آلودهترین منطقه جهان است؟ این منطقه با چالشهای مختلفی روبهرو است: رشد سریع و متراکم شهری، اتکای شدید به سوختهای فسیلی و سایر سوختهای زیستی، انتشار گازهای صنعتی، تولید برق و آلودگی حملونقل و منابع آلودگی یکدیگر را تقویت میکنند. تخمین زده میشود که آلودگی هوا سالانه حدود ۳درصد از تولید ناخالص داخلی هند را میبلعد. این بهدلیل ضررهای عمده ناشی از هزینههای بالای مراقبتهای بهداشتی، از دست دادن بهرهوری، غیبت کارگران و آسیب به سلامت بلندمدت جمعیت است. این یک مانع مستقیم و مداوم بر رشد اقتصادی هند است.
