صنعت آرد نیز به این دلیل که یکی از استراتژیک‌ترین محصولات را فرآوری می‌کند در همین چارچوب قرار گرفت. اکنون حدود ۲۵ سال است که کارخانه‌های آردسازی نوعی حق‌العمل‌کاری را انجام می‌دهند و در مقابل میزان گندم دریافتی از سوی دولت، میزان معینی آرد به دولت تحویل می‌دهند.

این فرآیند معضلات زیادی درست کرده است و کل صنعت آرد و نان و مرحله پیش از آن، یعنی زراعت گندم را نیز با دردسر مواجه کرده است. کشاورزان بدون توجه به هر چیزی فقط گندم تولید کرده و کیفیت آن برایشان کمتر اهمیت دارد. کارخانه‌های آرد نیز فقط در برابر گندم دریافتی، آرد تحویل می‌دهند. این وضعیت موجب شده است که آردهای تحویلی به نانوایی‌ها کیفیت خوبی نداشته و بخشی از نان تولیدی دور ریخته شود. 

برپایه گزارش‌های ارائه شده از سوی نهادهای پژوهشی زیان این فرآیند سالانه ۵میلیارد دلار بوده است. اکنون خوشبختانه دولت به این نتیجه رسیده است که صنعت آرد را به صورت آزمایشی از حبس بیرون بیاورد و به کارخانه‌ها اجازه خرید گندم بدهد. اگر این طرح کامیاب شود می‌توان انتظار داشت که آرد تولید شده در کارخانه‌ها به دلیل رقابت‌ بیشتر با کیفیت بالاتری عرضه شود.

در چنین شرایطی، کارخانه‌های آردسازی نیز نوسازی تکنولوژیک را در دستور کار قرار خواهند داد. رقابت برای خرید گندم با کیفیت‌های بالاتر می‌تواند کشاورزان را نیز به سمت تولید گندم مرغوب‌تر سوق دهد. در پله آخر نانوایی‌ها هستند که آنها نیز وقتی آرد با کیفیت مناسب تحویل بگیرند، تولید نان نیز مرغوب شده و ضایعات کاهش می‌یابد. زنجیره تولید، بذر گندم، گندم، آرد و نان در صورت آزادسازی قیمت آرد به سمت بهینه شدن حرکت خواهد کرد. دولت گام بلندی برداشته است و امید می‌رود که تا آخر پیش رود.

گروه صنعت و معدن