محمد هاشمی از ماجراهای دوران ریاست خود می‌گوید؛
دردسرهای پخش موسیقی در صداوسیما
او توضیح داد: «موسیقی یکی از معضلات رادیوتلویزیون بود. متدینین و علما اکثرا به آن اعتراض داشتند. امام هم مصداق نمی‌دادند. به ایشان می‌گفتیم شما نظرتان را بگویید، امام می‌گفتند فقها حکم می‌دهند، کارشناسان و متخصصان باید مصداق پیدا کنند. امام می‌فرمودند موسیقی که متناسب با مجالس لهو و لعب است، حرام است. اما اینکه این چه نوع موسیقی است، مصداقش را باید کارشناسان و متخصصان بگویند. این مساله در صداوسیما خیلی فراگیر و چالش‌برانگیز شد.»
او ادامه داد: «آن زمان حکم مدیرعامل سازمان صداوسیما دوساله بود و باید دوسال دوسال تمدید می‌شد. نزدیک پایان دوره دوساله که می‌شد شورای سرپرستی صداوسیما نامه می‌داد که من دیگر مدیرعامل نباشم. مردم هم علیه من اعتراض می‌کردند که دیگر مدیرعامل نباشم.»
محمد هاشمی افزود: «شورای سرپرستی به امام نوشته بودند که ما و امت شهیدپرور هر چه می‌گوییم حرام است، رئیس صداوسیما می‌گوید فتوای امام چیز دیگری است. لذا شما نظر صریحتان را بفرمایید. آقای محمد محمدی گیلانی که آن زمان عضو فقهای شورای نگهبان و سخنران قبل از خطبه‌های نماز جمعه تهران بود در مراسم نماز جمعه علیه من با ذکر نام، حرف زد. او گفت: محمد هاشمی! من تو را از قم می‌شناسم. در کوچه زغالی‌ها با هم همسایه بودیم. تو جوان متدینی بودی.
تو که می‌گویی این فتوای امام است، این تحریرالوسیله امام! نظر امام درباره موسیقی اینجاست. آقای گیلانی همان‌جا مساله را از روی کتاب تحریرالوسیله خواند و گفت ببین! امام گفته‌اند این موسیقی حرام است، تو چه می‌گویی؟! مردم هم تکبیر گفتند و یک پارچه هم روزنامه کیهان جلوی دانشگاه انداخت که ۱۵هزار نفر آن را امضا کردند. فقط هم موسیقی نبود. مضمون این نوشته این بود که سریال اشک تمساح، اشک مومنین را درآورد. در آن هم موسیقی دارد و...»
هاشمی ادامه داد: «فردای آن روز من به امام زنگ زدم و گفتم شما حتما دیروز خطبه‌های نماز جمعه را دیده‌اید و صحبت‌های آقای محمدی گیلانی را هم شنیده‌اید. ایشان در نماز جمعه تحریرالوسیله شما را آورده و به مردم نشان داده است. من اصراری به انجام عملی خلاف نظر شما ندارم و نمی‌خواهم آتش جهنم را برای خود بخرم. شما بفرمایید، من دیگر از صداوسیما موسیقی پخش نمی‌کنم. امام گفتند شما مکتوب بنویسید من نظرم را می‌گویم.»
او ادامه داد: «من هم نامه‌ای خدمت ایشان نوشتم. یادم است شورای سرپرستی صداوسیما که آن موقع آقای اسماعیل فردوسی‌پور عضوش بود هم نامه تندی خدمت امام داده بودند که امت شهیدپرور از برنامه‌های صداوسیما ناراحتند. احمد آقای خمینی به من گفت نامه را خیلی ساده بنویس و به کسی هم حمله مستقیم نکن. من هم یک نامه معمولی نوشتم و موضوع را سوال کردم. امام جواب دادند و نوشتند که برنامه‌های صداوسیما تقریبا همه‌شان آموزنده است و بدآموزی ندارد. لیکن باید دو نکته را تذکر دهم. یکی اینکه اجنبی گریم نکند و دوم اینکه بیننده از روی شهوت نظر نکند. یعنی این دو تذکر امام هیچ‌کدام مربوط به خود برنامه‌ها نبود. گریم که قبل از اجرای برنامه‌ها بود.
طوری که وقتی خدمت ایشان رفتیم و پرسیدیم که مفهومش چیست، گفتند: من برنامه‌ها را می‌بینم. چیزهایی را که شما قبل و بعد از پخش فیلم و سریال می‌بینید هم دیده‌ام. شما بازیگر زن دارید ولی گریمور زن ندارید یا بازیگرتان مرد است و گریمورتان زن. یعنی نامحرم زن را گریم می‌کند و این خلاف شرع است. این کار را نکنید. اما اینکه بیننده از روی شهوت نظر نکند به تولید و پخش ربطی ندارد. بیننده اگر تحریک می‌شود نگاه نکند. امام مساله را بردند روی مخاطب. با این نامه امام بسیاری از مسائل حل شد. اخوی بنده هم به نماز جمعه رفت و گفت تا به حال آدم فکر می‌کرد در برنامه‌های صداوسیما خرده‌شیشه است ولی الان با نامه‌ای که حضرت امام دادند معلوم شد که مشکلی ندارد... »
هاشمی گفت: «بعضی از آقایان علما وقتی خدمت آنها می‌رفتیم و از ایشان سوال می‌کردیم، با مدادی که دستشان بود روی میز می‌زدند و می‌گفتند همین صوتی که از این عمل حادث می‌شود، موسیقی و حرام است. برخی دیگر از آقایان هم می‌گفتند اگر می‌خواهی نماز باحال بخوانی، موسیقی بگذار تا سرحال بیایی و بتوانی نماز بخوانی. یعنی نظرات خیلی متفاوت بود. آیت‌الله گلپایگانی حتی با آرم و تیتراژ قبل از خبر مخالف بودند و به آن گوش نمی‌دادند.»
رئیس اسبق صداوسیما تعریف کرد: «سرود «ای مجاهد شهید مطهر» سرودی بود که خیلی گل کرده بود. آقای لولاچی که در آموزش‌و‌پرورش بود، گروهی را تشکیل داده بود که مخالف این سرود بودند. آنها در نقاط مختلف تبلیغ می‌کردند که این سرود، حرام است. یکی از مقلدین امام و دبیر آموزش‌و‌پرورش بود. وی دبیر انجمن اولیا و مربیان آموزش و پرورش بود. آن زمان معلمین و آموزش‌و‌پرورشی‌ها جمع بزرگی بودند. لولاچی ایراد می‌گرفت. اما امام سرود را گوش داده بودند و گفته بودند اشکالی ندارد. قرار شد روز ۱۲ اردیبهشت که روز معلم و شهادت شهید مطهری بود این سرود را به طور زنده و با وسایل موسیقی در حسینیه جماران اجرا کنند.»
او توضیح داد: «برخی علما نسبت به آلات موسیقی اشکال داشتند و بعضی هم نداشتند. از طرفی نظر امام قبل از انقلاب این بود که خرید و فروش آلات موسیقی حرام است. ایشان بعد از انقلاب بود که دیدند سرود می‌سازند و این آلات کاربرد دوگانه دارد، لذا گفتند خرید و فروششان اشکالی ندارد. یعنی فتوایشان تغییر کرد. ولی مثلا آقای گلپایگانی همچنان خرید و فروش این آلات را حرام می‌دانستند. »
هاشمی افزود: «احمدآقای خمینی گفتند اگر آلات موسیقی را به حسینیه جماران بیاورید و نوازنده‌ها بیایند و بخواهند سرود را اجرا کنند، چندان صورت خوشی ندارد. در نهایت قرار شد وقتی امام وارد حسینه جماران می‌شوند و با خانواده شهید مطهری و دیگر شهدا دیدار می‌کنند، سرود پخش شود. یعنی قبل از سخنرانی ایشان و نه به صورت زنده. برای آنهایی که آنجا بودند این سرود پخش شود. همین‌طور هم شد. سرود با حضور امام و خانواده شهدا پخش شد. این بیانگر این بود که امام اشکالی به خود سرود ندارند. صداوسیما هم بعدا این برنامه را پخش کرد.»
