گلایه‌های رهبر ارکستر سمفونیک تهران:
نوازندگان در تنگنای معیشت قرار دارند
او در گفت‌وگو با ایسنا بر ضرورت حمایت مادی و فرهنگی از ارکستر برای رساندن آن به سطح بین‌المللی تاکید کرد. نصیر حیدریان توضیح داد: «برای اینکه یک ارکستر بتواند در سطح جهانی ظاهر شود، نوازندگانش باید تمام روز خود را وقف ارکستر کنند.
یعنی فقط به سه چهار ساعت تمرین رسمی اکتفا نکنند، بلکه بعد از تمرین هم وقت بگذارند، تمرین شخصی داشته باشند و آماده‌تر برگردند. در ارکسترهای بین‌المللی، هر نوازنده بعد از تمرین رسمی، دو تا سه ساعت دیگر در خانه تمرین می‌کند تا بتواند با کیفیت بالا کار کند. اما در ایران هنوز این امکان فراهم نیست. بسیاری از نوازندگان، به دلیل پایین بودن حقوق، ناچارند بعد از تمرین برای تامین معاششان در آموزشگاه‌های مختلف تدریس کنند.
به من می‌گویند بعد از تمرین مستقیم به آموزشگاه می‌روند تا درآمدی داشته باشند و بتوانند هزینه ساز، سیم ویولن، کلیفون و دیگر لوازمشان را بپردازند. به عنوان مثال، سیم ویولن باید هر دو تا سه هفته تعویض شود، اما بسیاری از نوازندگان به‌دلیل گرانی ناچارند ماه‌ها با سیم‌های کهنه بنوازند، که این مستقیما بر کیفیت صدا تاثیر دارد. بنابراین اگر دولت یا وزارت ارشاد بودجه ارکستر را افزایش دهد، نوازندگان می‌توانند نیازهای اولیه‌شان را تامین کنند و وقتشان را کاملا وقف ارکستر کنند.» این رهبر ارکستر افزود: «وقتی نوازنده با خیال راحت زندگی کند، طبیعی است که تمرکزش بالا می‌رود و خروجی کارش بهتر می‌شود.
این قاعده در همه‌جا صدق می‌کند، مثل یک تیم فوتبال. وقتی بازیکن یک تیم از نظر مالی تامین است، تمام انرژی‌اش را برای همان تیم می‌گذارد، نه اینکه برای گذران زندگی مجبور باشد در چند تیم دیگر بازی کند. ارکستر هم دقیقا همین‌طور است. اگر حمایت مالی وجود داشته باشد، مطمئنم می‌توانیم ارکستر سمفونیک تهران را در سطح بین‌المللی مطرح کنیم و حتی در اروپا روی صحنه ببریم تا دنیا بداند ایران فقط قالی و پسته ندارد، بلکه فرهنگ غنی و هنرمندان توانمندی هم دارد.» او ادامه داد: «رهبرانی که مقابل ارکستر می‌ایستند باید تجربه کافی داشته باشند.
در گذشته هم این کار را انجام داده‌ایم؛ مثلا سه یا چهار سال پیش توانستیم رهبر آلمانی دعوت کنیم، آقای گارسچی آمدند، بعد قرار بود دو رهبر خارجی مطرح دیگر بیایند، ولی آن برنامه‌ها به دلایل مختلف لغو شد. امیدوارم دوباره این امکان فراهم شود و بتوانیم از حضور رهبران مهمان، چه ایرانی و چه خارجی، استفاده کنیم. الان تنها محدودیت جدی ما مسائل مالی است. با نرخ کنونی یورو، اگر بخواهیم رهبر خارجی دعوت کنیم و مثلا سه تا چهار هزار یورو به او پرداخت شود، این مبلغ با هزینه پرواز رفت و برگشت، نزدیک به ۶۰۰میلیون تومان تمام می‌شود.
بنابراین باید احتیاط کرد و بودجه خاصی برای این بخش در نظر گرفت. به نظر من، وزارت ارشاد می‌تواند بودجه‌ای مجزا برای دعوت از رهبران و سولیست‌های بین‌المللی تعیین کند تا فشار مالی از دوش ارکستر برداشته شود. اگر این اتفاق بیفتد، حضور رهبران خارجی هم آسان‌تر خواهد بود.»حیدریان درباره دلیل همکاری نکردن هنرمندان خارجی توضیح داد: «برخی از رهبران خارجی که با آنها صحبت کرده‌ام، علاقه‌مندند دوباره به ایران بیایند، اما هنوز در ناخودآگاهشان نوعی ترس وجود دارد؛ می‌ترسند مبادا در صورت بروز جنگ یا ناآرامی، نتوانند کشور را ترک کنند. این مساله را باید با تدبیر و اطمینان‌سازی حل کرد تا آنها احساس امنیت کنند.» او درباره تفاوت سبک‌های موسیقی تاکید کرد: «نباید میان سبک‌ها دشمنی ایجاد کرد. موسیقی پاپ جای خودش را دارد، برای جشن‌ها و مناسبت‌ها مناسب است، اما باید باکیفیت باشد.
پیش از انقلاب، موسیقی پاپ ایران از نظر شعر و آهنگسازی سطح بسیار بالایی داشت. ترانه‌هایی که با شعرای بزرگی چون اردلان سرفراز یا شهیار قنبری اجرا می‌شد، کیفیت و معنا داشتند. می‌شود دوباره به آن دوران بازگشت، به شرطی که ارزیابی و دقت در انتخاب شعر و موسیقی وجود داشته باشد. در مورد موسیقی کلاسیک هم همین است؛ باید از راه گفت‌وگو و روشنگری پیش رفت. وقتی در جامعه درباره موسیقی صحبت می‌شود، سوءتفاهم‌ها کمتر می‌شود و فضا سالم‌تر پیش می‌رود. در هر زمینه‌ای، وقتی بحث و گفت‌وگو جایگزین سکوت و تقابل شود، نتیجه بهتر خواهد بود.»
