کارکنان حاضرند برای دورکاری بهای گزافی بپردازند
یک پژوهش آکادمیک جدید، پاسخ دقیق و شگفت‌انگیزی به این پرسش داده که نشان می‌دهد نیروها حاضرند برای «دورکاری» بهای گزافی بپردازند.
هم‌زمان با تشدید سیاست‌های «بازگشت به دفتر» غول‌های تکنولوژی، مطالعه‌ای جدید به‌روشنی نشان می‌دهد که بسیاری از متقاضیان کار در حوزه تکنولوژی حاضرند برای به دست آوردن موقعیت‌های شغلی دورکاری یا ترکیبی به حقوق پایین‌تری رضایت دهند.
این روزها کارکنان حوزه تکنولوژی بر سر یک دوراهی قرار گرفته‌اند و باید ببینند دورکاری برایشان یک اولویت اساسی و غیرقابل مذاکره است یا مزیتی قابل چشم‌پوشی. سایت آمازون از ابتدای سال سیاست هفته کاری ۵روزه را پیاده‌سازی کرده. مایکروسافت ماه گذشته به کارکنان خود در محدوده سیاتل اطلاع داده که باید سه روز در هفته در محل کار حاضر شوند و الفبت گوگل و متای فیسبوک هم سیاست‌های مشابهی را اعمال کرده‌اند.
این پژوهش جدید، که ماحصل همکاری محققانی از دانشگاه‌های‌هاروارد، براون و یوسی‌ال‌ای (UCLA) است، به داده‌های واقعی و ملموسی استناد می‌کند. این تیم نزدیک به ۱۴۰۰ نیروی حوزه تکنولوژی (عمدتا مهندسان نرم‌افزار، مدیران محصول و دانشمندان داده) را بررسی کردند که همگی دست‌کم دو پیشنهاد شغلی داشتند و در بازه زمانی مه ۲۰۲۳ تا دسامبر ۲۰۲۴ یکی از این پیشنهادها را پذیرفته بودند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که افرادی که ترجیح دادند به‌صورت دورکار یا ترکیبی فعالیت کنند، به‌طور میانگین با دستمزدی موافقت کردند که حدود ۲۵ درصد کمتر از پیشنهاد شغلی مشابهی بود که مستلزم حضور در محل کار بود و آن را رد کرده بودند.
تخفیف در خانه ماندن
ریکاردو پرز-ترولیا، استاد اقتصاد دانشکده مدیریت اندرسون یوسی‌ال‌ای و از همکاران این پژوهش، این یافته را با مثالی باز می‌کند: «فرض کنید یک جوینده کار دو پیشنهاد دریافت کند: یکی سالانه ۲۰۰هزار دلار با الزام حضور پنج‌روزه در دفتر، و دیگری ۱۵۰هزار دلار به صورت کاملا دورکار. یافته‌های ما نشان دادند که به‌طور متوسط، فردی که دورکاری را ترجیح می‌دهد، حاضر است این کاهش حقوق ۵۰هزار دلاری را بپذیرد.» محققان برای اطمینان از دقت نتایج و کنترل متغیرها، پیشنهادها را در گروه‌هایی با عنوان شغلی یکسان، موقعیت مکانی مشابه، سطح تجربه برابر و نوع شرکت همسان مقایسه کردند.
به گفته پرز-ترولیا، این میانگین ۲۵درصدی که کارکنان حاضر بودند از آن چشم‌پوشی کنند تا بتوانند دورکار باشند، فراتر از انتظار پژوهشگران بود. مطالعات قبلی که بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۳ انجام شده بودند برآورد کرده بودند که کارکنان حاضرند فقط حدود ۵ تا ۱۰ درصد از حقوق خود را فدای دورکاری یا الگوی ترکیبی کنند.
محققان دو دلیل احتمالی را برای این جهش چشم‌گیر ارائه می‌دهند. اول افزایش گزینه‌ها: در حال حاضر موقعیت‌های دورکاری بیشتری نسبت به گذشته وجود دارد و این امر قدرت انتخاب کارکنان را افزایش داده است. دوم داده‌های واقعی: داده‌های این مطالعه برخلاف بسیاری از پژوهش‌های قبلی، بر اساس «پیشنهادهای شغلی واقعی» و تصمیم‌گیری‌های قطعی استوار بوده، نه «انتخاب‌های فرضی» در نظرسنجی‌ها.
همچنین این مطالعه نشان داد که امتیاز بالای شرکت‌ها در پلتفرم ارزیابی محیط کار «گلسدور» در تمایل افراد به پذیرش حقوق کمتر موثر بوده است. البته اهمیت این عامل به‌اندازه امکان دورکاری نبوده است.
آسایش الگوی ترکیبی
یک یافته جالب‌توجه دیگر این بود که مشخص شد از نظر شرکت‌کنندگان، دورکاری کامل فقط کمی جذاب‌تر از الگوی کار ترکیبی است. به عبارت دیگر، در حالی که کارکنان سفت و سخت در برابر سیاست حضور اجباری پنج‌روزه در دفتر ایستاده‌اند، حساسیت چندانی به حضور سه‌روزه نشان نمی‌دهند.
پرز-ترولیا می‌گوید یافته‌های این پژوهش مسیر میانه‌روی روشنی را پیش پای شرکت‌هایی می‌گذارد که در تلاشند تا سیاست‌های بازگشت به دفتر را با ترجیحات کارکنان همسو کنند. به گفته او به راحتی می‌توان سازش کرد. فراهم کردن امکان دورکاری، حتی اگر فقط برای یک یا دو روز در هفته باشد، می‌تواند عاملی تعیین‌کننده در پذیرش یا رد یک پیشنهاد شغلی از سوی متخصصان باشد.
منبع: Wall Street Journal
