آخرین تانگو در بوینس آیرس

بدی ماجرا اینجاست که راه گریزی از این موضوع نیست و شاید خوبی‌اش هم این است که می‌توانیم آخرین هنرنمایی‌های امثال لیونل مسی درون مستطیل سبز را با شوق و دقت به نظاره بنشینیم. مانند ۸۴ هزار نفری که دیروز خودشان را به ورزشگاه مونومنتال رسانده بودند و آخرین تانگو در بوینس آیرس را با اشک و آه شاهد بودند.

آرژانتین واپسین دیدار خانگی خود در مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ را با برد ۳ بر صفر برابر ونزوئلا پشت سر گذاشت. هرچند مدافع عنوان قهرمانی جهان پیش از این صعودش به جام را نهایی کرده بود اما این بازی از آن جهت خاص به چشم آمد که آخرین نمایش رسمی مسی برابر هموطنانش محسوب می‌شد.

اکنون شاید چند مسابقه دوستانه که مشخص هم نیست کدام یک در خاک آرژانتین برگزار شود، تقویم آلبی سلسته در سال منتهی به جام جهانی را پر کند و بعد از آن هم که آخرین تورنمنت ملی آقای اعجوبه در آمریکا خواهد بود. هرچند خودش پس از جدال بامداد دیروز، صحبت‌هایی انجام داد که دوستدارانش را بهت‌زده کرد: «قبلا درباره جام جهانی گفته بودم، فکر نمی‌کنم که دوباره در آن بازی کنم. به‌خاطر سنم، منطقی‌ترین گزینه این است که در آن حضور نداشته باشم اما خب تقریبا به آن رسیده‌ایم.

هیجان‌زده‌ام و انگیزه بازی در آن را دارم. همان‌طور که همیشه می‌گویم، شرایط را روزبه‌روز بررسی می‌کنم، مسابقه به مسابقه جلو می‌روم و بر اساس احساسم تصمیم می‌گیرم. وقتی احساس خوبی دارم، از بازی لذت می‌برم اما وقتی چنین حسی ندارم، واقعا لحظات خوبی را سپری نمی‌کنم. بنابراین اگر حس خوبی نداشته باشم، ترجیح می‌دهم اصلا آنجا نباشم. پس خواهیم دید و هنوز تصمیمی درباره جام جهانی نگرفته‌ام.»

بله منطق حکم می‌کند که حتی طرفداران مسی و آرژانتین هم به این فکر باشند که اسطوره‌شان در اوج وداع کند نه اینکه با سرافکندگی و بدنی که مشخصا چالاکی دوران جوانی را ندارد، اسیر نتوانستن شود. به همین دلیل هم او در بازی مقدماتی بعدی برابر اکوادور غایب است و به آمریکا برمی‌گردد اما در همین ۳۸ سالگی، یک دبل به یادماندنی برابر ونزوئلا داشت و اگر چند سانتی‌متر اسیر آفساید نمی‌شد، می‌توانست پس از تقریبا یک سال باز هم در لباس ملی هت تریک کند.

کاپیتان اکنون با ۸ گل، بهترین گلزن مقدماتی ۲۰۲۶ در آمریکای جنوبی است، با ۷۲ بازی در کنار ایوان هورتادو بیشترین بازی در تاریخ این رقابت‌ها را ثبت کرده و ۳۶ گل زده هم در تاریخ مقدماتی‌های جام جهانی دارد؛ بالاتر از علی دایی، هم اندازه با کریستیانو رونالدو و پایین‌تر از کارلوس رویز گواتمالایی.

او در صد و نود و چهارمین بازی ملی‌اش، گل‌های ۱۱۳ و ۱۱۴ را هم به ثمر رساند تا با کمی فاصله، همچنان رقیب دیرینه‌اش را تعقیب کند. این اعداد را رها کنید؛ اصل ماجرا همین تماشای جادوی آقای سوپراستار است که حتی دروازه خالی زدنش هم آغشته به هنر است. مغز ماشینی او، چند ثانیه قبل از اینکه توپ را دریافت کند درست‌ترین دستور ممکن را به عضلات رسانده و مردم قرار است با یک شاهکار هنری مواجه شوند. خدا کند که فقط لئو از فوتبالش لذت ببرد که ما هم این یک سال پیش رو را حظ کنیم!