به بهانه مزایده اجاره استخر درفشی‌فر
تبدیل دارایی‌های ورزشی به پول
این اقدام هر چند کوچک، اما می‌تواند روزنه‌ای از تغییر رویکرد در مدیریت اقتصادی باشگاه‌ها باشد؛ تغییری از «نگهداری پرهزینه دارایی‌ها» به سمت «درآمدزایی از سرمایه‌های موجود». در فوتبال حرفه‌ای دنیا، چنین تصمیم‌هایی پایه اصلی پایداری مالی باشگاه‌ها است. نگهداری از تاسیسات ورزشی، زمین تمرین یا استخر هزینه‌بر است و باشگاه‌ها برای کاهش فشار مالی، سال‌هاست از مدل‌های مختلف مشارکت با بخش خصوصی استفاده می‌کنند.
اجاره مدیریتی که در آن مالکیت حفظ می‌شود، اما بهره‌برداری در اختیار بخش خصوصی قرار می‌گیرد؛ مشارکت در درآمد که طی آن سود حاصل از فعالیت‌های ورزشی و خدماتی میان دو طرف تقسیم می‌شود و مدل BOT (ساخت، بهره‌برداری، واگذاری) که معمولا در پروژه‌های بزرگ‌تری مانند ورزشگاه یا کمپ تمرینی اجرا می‌شود، سه مدل شناخته‌شده در این زمینه هستند. در کشورهای اروپایی، این الگوها به‌خوبی جا افتاده‌اند.
باشگاه منچستریونایتد بخشی از کمپ تمرینی خود در کارینگتون را به شرکت‌های خصوصی برای برگزاری دوره‌های آموزشی و همایش‌ها اجاره می‌دهد. در آسیا نیز باشگاه‌های ژاپنی و کره‌ای از طریق مشارکت عمومی-خصوصی، مجموعه‌های ورزشی خود را به بخش خصوصی می‌سپارند تا هزینه‌های نگهداری کاهش یابد و ارزش افزوده مالی ایجاد شود. در ایران، بیشتر دارایی‌های ورزشی باشگاه‌ها یا بلااستفاده مانده‌اند یا در بهترین حالت، به شکل غیربهینه اداره می‌شوند. مزایده استخر درفشی‌فر فقط یک معامله تجاری نیست، بلکه پیام آن روشن است؛ این که باشگاه‌داری مدرن در ایران زمانی محقق می‌شود که مدیران، مانند همتایان جهانی خود یاد بگیرند از امکانات موجود ارزش اقتصادی بیافرینند.
* کارشناس اقتصاد ورزش
