اخبار تاريخ و اقتصاد

شهر چابهار به‌عنوان یکی از مهم‌ترین بنادر کشور همیشه در تاریخ ایران نقش بسیار مهمی داشته است. در قرن هفتم میلادی چابهار به‌عنوان پایگاهی نظامی برای حکومت‌های مختلف در منطقه مورد استفاده قرار گرفت. در قرن هشتم میلادی بندر چابهار برای مدتی به دست نیروهای عرب درگیر با بخشی از خراسان درآمد. در دوره صفویه چابهار به عنوان بندر ورودی برای تجارت و ارتباطات با هند به‌کار گرفته شد. در دوره قاجاریه شهر چابهار به‌دلیل موقعیت استراتژیک خود در جنوب شرق ایران و به‌عنوان بندری برای صادرات محصولات زمینی به هند و همین‌طور جنوب شرق آسیا رونق بسیار گرفت. همچنین مسجد جامع چابهار و بستر سنگی که در آن قرار دارد، نشانه‌های مهمی از این دوران هستند . در دوره معاصر، با بهره‌برداری از توسعه بندر و فرودگاه، چابهار به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مراکز تجاری و صنعتی در جنوب ایران شناخته شده است.

دولت قاجار برای تثبیت حاکمیت خود در بلوچستان، به اقدامات مختلفی دست زد؛ لیکن تا زمان ناصرالدین‌شاه نتوانست آرامشی را که پس از قتل نادرشاه متزلزل شده بود، تامین کند. به نظر می‌رسد انتخاب تهران به پایتختی و انتقال مرکز ثقل جریانات سیاسی به آذربایجان که بطور طبیعی بلوچستان را دور از دسترس قرار می‌داد؛ همچنین وجود طوایف متعدد، با اختلافات قومی و مذهبی که به‌دلیل کاهش اقتدار دولت مرکزی فرصت را برای دست‌اندازی، به زیست‌بوم‌های یکدیگر مناسب می‌دیدند و راه خودسری می‌پیمودند، از مهم‌ترین عوامل بروز ناآرامی‌های بلوچستان، در اوایل عصر قاجار است.

در سال‌۱۹۱۵م خطوط تلگراف انگلیس در جاسک تخریب شد و ناامنی‌های گسترده در منطقه نارضایی شدید مردم را به دنبال داشت. تعدی و اجحاف میرمصطفى به تجار و بازرگانان ایرانی ساکن جاسک آنان را بر آن داشت که طی شکوائیه‌ای به کارگزار بنادر، خواهان اقدام عاجل دولت برای رفع اجحافات امیر جاسک شوند.

ارزش ین پایین است و همه به توکیو سفر می‌کنند. اگر این جملات به نظرتان آشناست، دلیلش این نیست که می‌خواهم ادا و اطوار دربیاورم یا صحبت را بپیچانم. در بیشتر مطالب انگلیسی‌زبانی که درباره پایتخت ژاپن پس از دوران کرونا می‌نویسند چیزی جز همین نکته پیدا نمی‌شود. نمی‌توانم از چنین گزارش‌هایی روی بگردانم. بعد از ۹سال زندگی در این کشور، شاید خیال کنید آن‌قدری ژاپنی یاد گرفته‌ام که محتاج مطالب انگلیسی‌آمریکایی اینترنت نباشم، اما متاسفانه فعلا گیر افتاده‌ام با این روایت‌های بی‌چفت‌وبست درباره افزایش گردشگری.

موزه هنرهای معاصر تهران، از اسفند ماه سال گذشته، دوستداران پابلو پیکاسو را به تماشای حدود ۶۰ اثر از دوره‌های مختلف کاری این هنرمند بزرگ برده است. در این میان ۱۲اثر چاپ دستی (آکواتینت) از سری «تروماکیا» یا «هنر گاوبازی» نیز به نمایش درآمده است. همچنین برخی آثار کوبیستی هنرمندان ایرانی بهرام دبیری، بهمن محصص، جلیل ضیاءپور، محسن وزیری مقدم، محمدعلی شیوا (کاکو)، گارنیک درهاکوپیان، هانیبال الخاص و پروانه اعتمادی و آثار هنرمندان خارجی مانند ژرژ براک، رابرت دلونه، فرنان لژه، فرانتیشک کوپکا و خوان میرو نیز روی دیوار آخرین سالن موزه هنرهای معاصر رفته است.

جلیل ضیاءپور، نقاش بزرگ معاصر، پنجم اردیبهشت۱۲۹۹ در بندر انزلی چشم به جهان گشود. پس از گذراندن تحصیلات خود در مقطع متوسطه به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران راه یافت و پس از آن برای فراگیری بیشتر این هنر راهی فرانسه شد. پس‌ از چند سالی در فرانسه زیر نظر آندره لوت و دیگر استادان فرانسوی با شیوه کوبیسم‌ آشنا شد و به ایران بازگشت. بدینسان، شیوه به اصطلاح کوبیسم به قلمرو هنرهای‌ تجسمی‌ ایران‌ راه یافت و پیروانی پیدا کرد. ضیاءپور در ۱۳۳۱خورشیدی از طرف اداره کل هنرهای زیبای کشور دعوت به کار شد و به فعالیت‌های فرهنگی-هنری، مشاغل و ماموریت‌های متعددی مانند بنیان‌گذاری هنرستان‌های هنرهای تجسمی دخترانه و پسرانه تهران و دانشکده هنرهای تزئینی، ریاست موزه مردم‌شناسی و... پرداخت. در ۱۳۵۷خورشیدی از خدمات دولتی بازنشسته شد و از آن زمان تا روزهای پایانی زندگی به پژوهش، تالیف و تدریس در دانشکده‌های هنر مشغول بود.

کشاورزی تا سده‌ هجدهم مهم‌ترین شاخه اقتصادی اروپا بود؛ اگرچه تجارت و بعدها صنعت به‌تدریج اهمیتشان افزایش پیدا کرد. دهقانان فقط مواد غذایی تولید نمی‌کردند، بلکه مالیات را اغلب به شکل کار و محصول کار نیز پرداخت می‌کردند. پرداخت مالیات به شکل پول به‌تدریج افزایش پیدا کرد و متداول شد. عادات و رسوم، حقوق و دستاوردهای گروه‌های دهقانان از طریق خصوصی‌سازی زمین‌های مشاع و افزایش فشار مالیاتی و همچنین تحت ‌تاثیر جنگ‌ها، بیماری‌های همه‌گیر (طاعون)، اقدامات مرکز‌گرایانه نهادهای دولتی و ایده‌های شکل‌گرفته برای سودآوری مورد تعرض قرار گرفتند. دهقانان اغلب به چنین رویکردهایی که باعث بدترشدن وضعیت آنها می‌شد، مدت زمانی نسبتا طولانی تن می‌دادند تا اینکه به بهانه‌ای پیش‌پاافتاده به مقاومت علنی دست می‌زدند. برای خانوارهای دهقانی اقتصاد اخلاقی نقش مرکزی ایفا می‌کرد؛ به این معنا که همه، حتی حاکمان باید از هنجارهای معینی برای برابری اجتماعی و مرتبت اجتماعی تبعیت می‌کردند. زیرپاگذاشتن این هنجارها توسط حاکمان توجیه‌گر اعتراضات گسترده بود. شورش‌های دهقانان در قرون‌وسطی وجود داشتند، به‌طور نمونه جنگ دهقانان در نورماندی در سال۹۹۶ زمانی که کنت ریچارد دوم هنوز سرکار بود، اما این شورش‌ها ‌از سده سیزدهم در بسیاری از مناطق اروپا اهمیت بیشتری پیدا کردند.

پس از پیروزی مشروطه در شمال و تا حدود کمتری در جنوب، گروه‌های دهقانان و پیشه‌وران شهرهای کوچک و روستاهای بزرگ از انقلاب حمایت کردند و برای اصلاحات سریع به انجمن‌ها و مجلس امید بستند. روزنامه‌ها و گزارش‌های دیپلماتیک بریتانیای آن زمان آکنده از انواع واکنش‌هاست. تظلم و شکواییه‌هایی از جانب دهقانان یا به نمایندگی از آنان خطاب به صاحبان روزنامه‌ها، نمایندگان مجلس یا اعضای انجمن‌های مجاهدان نوشته می‌شد.