این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
حدود یک سال از ابلاغ برنامه هفتم توسعه میگذرد؛ برنامهای که حال به قانون تبدیل شده است و دولت مستقر، ملزم به اجرای آن است. مسعود پزشکیان، رئیسجمهور کنونی در زمانی که برای کارزار ریاستجمهوری در حال مناظره بود، بخشی از مفاد موجود در این برنامه - نظیر نیل به رشد ۸درصدی- را بسیار دشوار خوانده بود. او حتی بعد از اینکه از بهارستان به پاستور نقل مکان کرد، در صحن علنی مجلس و میان همکاران سابق خود اعلام کرد چنانچه کابینه او به اجرای بخشی از خطمشیهای برنامههای هفتم موفق نشود، به هر آن کس که میتواند این برنامه را اجرا کند، اختیار میدهد که خود مسوول اجرای برنامه شود.
برنامههای توسعه مشکلاتی دارند؛ از جمله برنامهریزی متمرکز و دولتمحوری که در مقابل تحولات تکنولوژیک و منطق بازار اغلب عقب میمانند. صد سال قبل امکان برنامهریزی فراهم بود و توسعه با برنامههای عمرانی و اقتصادی امکان بروز داشت. اکنون برنامههای توسعه از یکسو با عدمقطعیتهای تکنولوژیک و از سوی دیگر با منطق بازار بینالمللی با چالش مواجه شدند.
در این مطلب تلاش شده است به جایگاه توسعه خوشههای کسبوکار در قانون برنامه هفتم پیشرفت، تعریف خوشههای صنعتی، ضرورت و اهمیت آن در اقتصاد و دلایل موفقیت اجرای برنامه ملی توسعه خوشههای صنعتی ناشی از یک پژوهش اشاره شود.
برنامه پنجساله هفتم پیشرفت جمهوری اسلامی ایران به تاریخ هجدهم تیرماه ۱۴۰۳ در ۲۲فصل و ۷بخش مختلف به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. هفتمین برنامه توسعه کشور نیز همچون دو برنامه پیشین، متوسط رشد اقتصادی ۸درصدی را در خود گنجانده است؛ متوسط رشدی که در برنامههای قبلی به واقعیت تبدیل نشد.