این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
واضح است که کشور ما در شرایط فعلی با جنگی تحمیلی از سوی یک رژیم غاصب و صهیونیستی مواجه شده است و همان طور که مشخص است در چنین جنگی، بخشهای اقتصادی و امنیت اقتصادی کشور هم مورد هدف دشمن قرار میگیرد. در چنین وضعیتی، تعامل موثر و همافزایی دولت و بخش خصوصی میتواند نقش کلیدی در تابآوری کشور ایجاد کند. در این بزنگاه تاریخی، دولت وظیفه دارد که از بخش خصوصی حمایت کند و بخش خصوصی هم باید در کنار دولت بایستاد و نقش مسوولانه از خود ایفا کند تا به کمک یکدیگر بتوان از این بحران به سلامت عبور کرد.
زیستن در زمانه جنگ، بمباران و مهلکه ای که کشور متجاوز به جان میهن تحمیل کرده است، در نگاه اول بسیار سخت است. اما این مردم نجیب به نحوی رفتار میکنند گویا که هزاران سال چگونگی رفتار در بحبوحه شرایط جنگی را آموزش دیدهاند؛ یکی خواهان آن است که اگر خانواده افراد مهاجرتکرده دچار سختی شدهاند به آنها کمک کند و دیگری در زمانی که هنوز اینترنت ملی نشده بود، از طریق شبکههای اجتماعی اعلام میکند اگر شهر خود را ترک کردهاند و نگران هزینههای سکونت هستند، میتوانند میهمان آنها شوند. البته که فقط این نیست سیاستگذاران هم به تناسب همین شرایط، اقدامات بههنگامی مانند بهتعویق انداختن مالیاتها انجام داده اند. فعالان اقتصادی نیز از این قافله عقب نماندهاند؛ آنها که یکهتازان سیستم تولید و تجارت در کارزار جهانی هستند که رژیم صهیونیستی علیه ایران به راه انداخته است.