این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
درک مفهوم توسعه در ایران، بهویژه در یکقرن گذشته، بیش از آنکه مبتنی بر توازن و پایداری باشد، همواره متاثر از نگاه کوتاهمدت به رشد اقتصادی و بازسازی سریع بوده است. از استقرار صنایع آببر در فلات مرکزی ایران از پیش از انقلاب اسلامی تا سدسازیهای گسترده و گسترش صنایع در دهههای پس از آن، توسعه در ایران عمدتا بیاعتنا به ظرفیتهای زیستمحیطی و پایداری منابع طبیعی دنبال شده است. حاصل این مسیر، بحرانهای گستردهای در حوزه محیطزیست و منابع طبیعی است که امروزه دیگر نه یک مساله جانبی، بلکه تهدیدی مستقیم علیه بقای اقتصادی، اجتماعی و انسانی در کشور بهشمار میرود.
در طول تاریخ، انسان همواره در پی خلق محیطی آسایشبخش برای زیستن بوده است؛ از بادگیرها در اقلیم گرم و خشک تا اتاقهای زیرزمینی در مناطق گرم و مرطوب و چادرهای سیاهرنگ عشایر، همه نشانی از تلاش مستمر بشر برای انطباق با شرایط اقلیمی و دستیابی به محدوده آسایش حرارتی در تابستان دارند.