این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
در شرایط امروز ایران، توسعه دیگر یک انتخاب نیست، بلکه ضرورتی است فوری و حیاتی. بحرانهای انباشته اقتصادی، تحریمهای شدید و نهایتا جنگ تحمیلی و نااطمینانیها،اقتصاد ایران را در موقعیتی پیچیده قرار دادهاند که هرگونه تاخیر در تصمیمگیری میتواند هزینههایی غیرقابلجبران به بار آورد. اما چگونه میتوان در دل بحران، بنیانهای توسعه را بنا نهاد و کشور را به ریل رشد بازگرداند؟
تحولات منطقهای و جهانی به نقطهای در تغییرات قدرت اقتصادی و سیاسی در سطح جهانی رسیده است که نشاندهنده تمایل به تغییرات بنیادی است. به وجود آمدن گروه بریکس با هسته کشورهای برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی، آوایی از نظم چندقطبی را در سرتاسر جهان رساند که مورد توجه تحلیلگران و سیاستگذاران قرار گرفته است.
زمان کوتاهی از درگیری دوازدهروزه کشورمان در جنگی تحمیلی نمیگذرد. با گذشت زمان و فاصله گرفتن از شرایط پرتنش سوالات متعددی درباره آینده اقتصادی کشور پدیدار میشوند که همگی از تردید و بیثباتی نسبت به اقتصاد ایران پساجنگ حکایت دارند. عدمقطعیتی که قبل از آغاز این جنگ نیز در جریان سرمایه کشور وجود داشت اما حالا با گذار از جنگ تشدید شده و در لایههای اجتماعی و اقتصادی حضوری محسوس دارد. چگونگی مقابله با افزایش این نااطمینانیها و آغاز روند بازگشت به مسیر رشد قبلی اکنون مهمترین چالش سیاستگذاران اقتصادی خواهد بود.