این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
جنگ ۱۲روزه میان ایران و اسرائیل، بهخوبی اثر خود را بر کسبوکارها و افراد شاغل در آنها نمایان کرد. در زمان جنگ و بعد از آتشبس برخی از کسبوکارها برای ادامه حیات، ناچار به تعدیل نیروی انسانی خود شدند. برخی اعلام ورشکستگی کردند و بخش دیگری از آنها نیز فعالیتهای خود را به حالت تعلیق درآوردند. گویا ابهام و نااطمینانی سبب شده پربنیهترین بنگاههای اقتصادی نیز با چالش مواجه شوند، چراکه با توجه به سوءسابقه اسرائیل در نقض آتشبس، تدوین برنامههای میانمدت و طولانیمدت برای بنگاههای اقتصادی دشوار است.
تابآوری (Resilience): توانایی و ظرفیت بازگشتن از دشواری و ترمیم خویش است. تابآوری صرفا امید داشتن نیست، بلکه پذیرش واقعیت پیرامونی (همانگونه که هست نه آنطور که میخواهیم) و اقدام آگاهانه برپایه آن است.
همهگیری کرونا، جنگهای منطقهای، بحران انرژی و تغییرات اقلیمی، بیثباتی را در جهان امروز به یک قاعده بدل کرده است. پرسشی کلیدی که در ادبیات اقتصاد صنعتی امروز مطرح میشود، این است که اکوسیستم صنعتی تا چه اندازه در برابر شوکهای بیرونی تابآور است؟ آیا اختلال در زنجیره تامین، جابهجایی یک تامینکننده کلیدی یا تغییر ناگهانی در فناوری یا مقررات زیستمحیطی میتواند کل ساختار یک صنعت را دچار اختلال کند؟ و در نهایت صنعت پس از تحمل شوک میتواند مسیر خود را بازتنظیم کند و به روند گذشته بازگردد؟