این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
توسعه یک مفهوم کمی-کیفی و پایدار است. یک تعریف کلاسیک توسعه پایدار را چنین معرفی میکند: توسعه پایدار، توسعهای است که نیازهای امروز را فراهم کند، بدون آنکه نسلهای آینده را برای تامین نیازهایشان به خطر اندازد.
جنگ تحمیلی ۱۲روزه اخیر، بهرغم تلخیها، رنجها و خسارات زیادش، تجارب گرانسنگی پیش روی حاکمیت قرار داد. این جنگ هرچند کوتاهمدت بود اما بار دیگر نشان داد که سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی به حاکمیت، ستونهای پنهان امنیت ملیاند و تا چه میزان میتوانند کشور را در مقابل تهاجم بیگانگان توانمند کنند. اما سرمایه اجتماعی و حمایت مردم از حاکمیت رابطه تنگاتنگی با توسعهیافتگی کشور دارد.
با نگاه تکبعدی به اقتصاد ایران، کشوری که دارای منابع طبیعی غنی است متصور میشود که همیشه در تلاش برای استفاده از منابع طبیعی برای رسیدن به رشد پایدار، عدالت اجتماعی و خرجکرد منابع برای مخارج جاری بوده است.
عربستان سعودی با تکیه بر راهبرد «توازنگراییِ گزینشی» میان قدرتهای شرق و غرب، بهتدریج خود را به یک «میانجی امنیت جمعی» در خاورمیانه بدل کرده است. استقبال از دونالد ترامپ و ولادیمیر پوتین و تسهیل گفتوگوهای غیرمستقیم تهران - واشنگتن در ۲۰۲۵، نشان میدهد ریاض چگونه از دیپلماسی دیدارهای سطح بالا برای ارتقای «سرمایه نمادین» خود بهره میگیرد.