امیرحسین امین‌آزاد

بالاخره با تصمیم بانک مرکزی در آبان۱۴۰۴، مهر پایانی بر تداوم فعالیت بانک آینده زده شد و این بانک مشمول احکام گزیر مندرج در ماده۳۳ قانون بانک مرکزی شد. بانک آینده برآمده از بانک تات بود؛ بانکی که عمده منابع خود را در راستای اهداف سهامدار عمده، مصروف تامین مالی پروژه‌هایی خاص کرده بود. اما چه درس‌هایی می‌توان از بانک آینده و سرانجام آن گرفت؟

از ابتدای دهه هشتاد شمسی در حوزه مطالعات و مقررات بانک مرکزی، بررسی‌های متعددی در خصوص جایگاه و اهمیت «شرکت/صندوق ضمانت سپرده‌ها» در حفظ و برقراری ثبات و سلامت بانکی در سایر کشورهای دنیا صورت پذیرفت. نتایج این بررسی‌ها در ماده ۹۵ قانون برنامه پنجم توسعه کشور مصوب سال ۱۳۹۰متبلور شد و قانون‌گذار به لزوم تاسیس این نهاد پراهمیت حکم داد.

در بخش اول از این یادداشت که در شماره‌های قبلی روزنامه «دنیای اقتصاد» به چاپ رسید، در خصوص شرایط و چگونگی تصاحب (Take over)بانک و نصب سرپرست (Conservatorship) برای آن توضیحاتی داده شد.

در ادبیات قوانین بانکداری سایر کشورهای جهان، مبحث مفصل و مبسوطی به شرایط و چگونگی تصاحب (Take over) بانک و نصب سرپرست (Consevatorship) اختصاص داده شده است. جان کلام آنکه اگر مرجع نظارت بانکی بنا به هر دلیل از وضعیت فعلی یا آینده ثبات و سلامت هر بانکی نگران بوده و توانایی سهامداران اصلی بانک و اعضای هیات‌مدیره و هیات عامل را مکفی برای اصلاح وضعیت فعلی بانک نبیند، به‌فوریت اقدام به تصاحب بانک کرده و ضمن خلع ید از سهامداران، هیات‌مدیره و هیات عامل بانک مورد‌نظر، برای آن سرپرست(Consevatorship) تعیین می‌کند.