فرشید اداوی

ایران با یکی از پیچیده‌ترین بحران‌های آبی خود روبه‌روست؛ کاهش بارش، خشکسالی‌های متوالی و افت منابع زیرزمینی، امنیت آب را به مساله‌ای ملی و راهبردی تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی وارد مرحله‌ای شده که دیگر صرفا یک فناوری جانبی یا ابزاری برای تسریع محاسبات نیست؛ اکنون زیرساخت تصمیم‌گیری و مدیریت شهری، صنعتی و خدماتی در جهان به آن وابسته است. اما این تحول دو جنبه کلیدی دارد؛ از سویی بهره‌وری انرژی، کیفیت خدمات شهری و کاهش آلودگی را تقویت می‌کند، و از سوی دیگر مصرف برق مراکز داده و انتشار کربن دیجیتال را افزایش می‌دهد.

وقتی جنگ از راه می‌رسد، نخستین قربانی فقط ساختمان‌ها و پل‌ها نیستند؛ بلکه چیزی عمیق‌تر در هم می‌شکند: رابطه میان دولت و مردم. مردمی که زیر آوار خانه‌هایشان پناه می‌جویند، یا در سرمای اردوگاه‌های موقت شب را به صبح می‌رسانند، تنها به دنبال سرپناه نیستند؛ آنها به دنبال نشانه‌ای از دولت هستند، نشانه‌ای که بگوید هنوز کسی هست که وظیفه خود را در برابرشان فراموش نکرده است.

جنگ‌ها به عنوان یکی از بزرگ‌ترین اختلال‌گرهای سیستم‌های اقتصادی تاثیر عمیقی بر شاخص‌های کلان اقتصاد دارند. نخستین و ملموس‌ترین، پیامد کاهش تولید ناخالص داخلی‌(GDP-Gross Domestic Product) است. زیرساخت‌های صنعتی شهری و خدماتی که نقش مهمی در خلق ارزش اقتصادی دارند تخریب می‌شوند و بسیاری از فعالیت‌های اقتصادی در حوزه‌های تولید توزیع و مصرف مختل می‌گردند.