در ایران، هر بار که بحث افزایش تعرفه اینترنت مطرح میشود، موضوع فراتر از یک تغییر قیمت ساده است. این بار نیز افزایش تا سقف ۲۰ درصدی تعرفه بستههای اینترنت همراه، دوباره نشان داد که مساله اصلی نه «قیمت»، بلکه ناترازیِ عمیقی است که سالهاست در صنعت ارتباطات کشور انباشته شده است. اپراتورها میگویند هزینههایشان دلاری و درآمدشان ریالی است و این نابرابری به نقطهای رسیده که توان سرمایهگذاری در توسعه شبکه را از آنها گرفته است. در مقابل، مردم تجربهای از کیفیت مطلوب ندارند که بتواند افزایش قیمت را قابلپذیرش کند. میان این دو قطب، رگولاتور نیز در وضعیتی فرسوده قرار گرفته؛ جایی که هر تصمیمی هزینه اجتماعی دارد و هر تاخیری هزینه فناورانه.