دهه۹۰، برای استارتآپها به دو دوره فراز و فرود تقسیم شده است. در نیمه اول آن دهه اکوسیستم اقتصاد دیجیتال ایران بهدلیل حضور نیروی جوان و خلاق، ورود سرمایه و تجربه خارجی و گسترش سریع بازار دیجیتال، توانست از بسیاری از کشورهای منطقه در این حوزه پیشی بگیرد. این ترکیب پویا زمینهساز رشد پرشتاب اقتصاد نوآوری در کشور شد. علاوه بر این، توسعه اینترنت و تلفن هوشمند، زمینه تقاضا را برای خدمات آنلاین فراهم کرد و بازار بکر داخلی باعث شد تا کارآفرینان بتوانند مدلهای موفق جهانی را بومیسازی کنند. با این حال، از میانه دهه۹۰ و همزمان با تشدید تحریمها، محدودیتهای اینترنت، مهاجرت نیروی انسانی متخصص و توقف ورود سرمایهگذاری خارجی، مسیر رشد این اکوسیستم متوقف و وارد دورهای از رکود شده است. این مهاجرت فقط مختص به بنیانگذاران نبوده و به مدیران ردهمیانی و نیروهای فنی هم رسیده است. در حال حاضر تخمین زده میشود که حدود ۷هزار استارتآپ در ایران وجود دارد؛ اما کمتر از ۱۰ درصدشان فعال هستند.