این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
سخنرانی مسعود پزشکیان در مجمع عمومی سازمان ملل با واکنشهای زیادی همراه شد. بخشی از کارشناسان این مواضع اعلامی را متاثر از دو عامل اساسی ارزیابی کردند.
اساسا سخنرانی هر یک از روسای جمهوری کشورهای مختلف، در مجمع عمومی سازمان ملل به نوعی تبیین و تفسیر مواضع همان کشورهاست. این سخنرانیها تاکید بر مهمترین چالشها، بحرانها و اهدافی است که هر کشور در عرصه بینالمللی به آن توجه داشته و در مسیر حل یا تحقق آنها گام برمیدارد. از این حیث سخنان اخیر آقای مسعود پزشکیان، رئیسجمهوری کشورمان، نیز چه برای مردم کشور و چه برای جهانیان حائز اهمیت و درخور توجه است.
آقای پزشکیان به همراه آقای عباس عراقچی برای حضور در اجلاس عمومی سازمان ملل راهی نیویورک شدند. وزیر امور خارجه در جریان این سفر با مقامات عالی سه کشور اروپایی انگلستان، فرانسه و آلمان و همچنین برخی مقامات اتحادیه اروپا و کشورهای دیگر دیدار کرد.
سخنرانی آقای پزشکیان در هشتادمین مجمع عمومی سازمان ملل، حاوی چند نکته مهم بود. اول اینکه، ایشان توجه جامعه جهانی را نسبت به جنایات بیسابقه رژیم صهیونیستی در غزه بهویژه در بحث نسلکشی عامدانه و بمباران روزانه و... هوشیار کرد؛ اقدامات بسیار ظالمانه رژیم صهیونیستی که حتی در رسانههای غربی نیز بارها به تصویر کشیده شده است، دل هر آزادهای را به درد میآورد. ثانیا اینکه، آقای پزشکیان به حمله خصمانه رژیم صهیونیستی با همکاری آمریکا به جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد که این اتفاق نیز نمونه دیگری از تجاوزگریهایی منطقهای اسرائیل محسوب میشود و متاسفانه با چراغ سبز آمریکا و شخص دونالد ترامپ رئیسجمهوری این کشور صورت گرفت.
سخنرانی تلویزیونی مقام معظم رهبری در اول مهر و تاکید دوباره بر اینکه ایران به سمت سلاح هستهای نمیرود و مذاکره با آمریکا سودی برای کشور ندارد، یک روز بعد با سخنرانی رئیسجمهور در مجمع عمومی سازمان ملل همزمان شد. این دو پیام در ظاهر درباره پرونده هستهای و دیپلماسی بود اما در عمق خود چیزی بزرگتر را بازتاب میدهد. مساله ایران فقط درصد غنیسازی یا تعداد سانتریفیوژ نیست. مساله این است که در نظم جهانی امروز چه نوع بازیگری پذیرفتنی است و کدام الگو از حکمرانی و توسعه اجازه رشد مییابد.