این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
چین در دهههای گذشته توانسته تصویری از ثبات و رشد اقتصادی در سایه برنامهریزی متمرکز را به جهان ارائه کند، اما پشت این روایت رسمی مجموعهای از نارساییها و چالشهای مهم قرار دارد که مسیر آینده این قدرت را پیچیدهتر میکند.
در سالهای اخیر، درآمد ناخالص ملی سرانه چین به طور پیوسته افزایش یافته و احتمالا این کشور از «تله درآمد متوسط» بیرون آمده است. اما ممکن است در نوعی «تله توسیدید اقتصادی» گرفتار شود؛ تلاش برای پیشی گرفتن از یک هژمون مستقر و هرگز موفق نشدن.
پیش از انتشار رسمی برنامه پنجساله پانزدهم (از ۲۰۲۶ تا ۲۰۳۰) در مارس ۲۰۲۶، نشانههای اولیهای که از چهارمین مجمع عمومی حزب کمونیست چین منتشر شد، حاکی از ادامه روند موجود بود؛ تمرکز بر ادامه پیشرفت صنعتی و تکنولوژیک فوقالعاده چین، که به گفته رئیسجمهور شی جینپینگ توسط «نیروهای تولیدی نوین» هدایت میشود.