دلنوشته سقاب اصفهانی در سوگ همسر و دختر مرحومش

۴ روز پیش ما خانواده‌ای بودیم ۵ نفره؛ فاطمه عزیز و فداکار، حسنای مهربان و شاد که دختر بزرگم و ۱۳ سالش بود، محمدحسین پسر قوی و نور چشمم که ۱۱ سالش است و محمدسبحان که میوه دلم و شیرین‌تر از عسل برایم است. 

هر بلایی در برابر نبودن هستی‌ام، برایم کوچک و حقیر است. نبودنش در این دنیا بلائی عظیم است اما بارها زیر لب این را زمزمه کردم که “و بشّر الصّابرین الّذین اذا اصابتهم مصیبه قالو انّالله و انّا الیه راجعون” «(صابران) کسانی هستند که هر گاه مصیبتی به آن‌ها رسد می‌گویند ما از آن خدا هستیم و به سوی او باز می‌گردیم»

فاطمه را خدا به من داده بود و من را لایقش ندانست و خودش پس گرفت. دل من مچاله می‌شود و این دلتنگی ابدی است. 

این ایام خیلی گریه کردم ولی خدا می‌داند که گریه من از سر شکوائیه و چرایی نیست، گریه من فقط از سر محبت و عاطفه است. من در طول زندگی ام سعی کردم عبد باشم، عبدی حقیر و ناچیز و در این آزمون بزرگ و سخت هم تسلیم محض رضای خدای مهربانم هستم. خدایی که خودش می‌دهد و خودش می‌گیرد. البته دلم قرص است چرا که بقول یکی از دوستان «خدا منصف‌ترین خریدارهاست». 

 آرزوی فاطمه‌ام این بود که ایران را بسازیم و همه مشکلات کشور را تبدیل به بزرگترین فرصت‌ها بکنیم. در این دو هفته که عضوی از کابینه دولت شدم و برخی نیز نقدهایی داشتند، فاطمه‌ام شب‌ها خوابش نمی‌برد و اضطراب داشت اما می‌گفت «تو باید با عملکردت نشون بدی که لیاقتش رو داری و باید ده برابر دیگران برای کشورت کار کنی و این کار بزرگی که به مردمت تعهد دادی را به نحو احسن تموم کنی».

 حسنا هم بعد از دو روز مرا ترک کرد ولی با سخاوت بی‌پایانش زندگی چندین انسان دیگر را نجات داد و می‌دانم که این خواست قلبی‌اش بود که اعضای بدنش زندگی‌های دیگری را زنده نگه دارد. اعضای او اکنون در بدن افراد محترم دیگری است و این تسلی خاطرم است.