این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
نشست اضطراری سران کشورهای اسلامی و اتحادیه عرب در دوحه برگزار شد. اما همانطور که انتظار میرفت، در نهایت این نشست تنها به محکومیت رژیم اسرائیل به دلیل حمله به جلسه حماس در دوحه ختم شد و دستاوردی فراتر از این به همراه نداشت. برخی از کارشناسان معتقد هستند که مهمترین دلیل آنکه نشست دوروزه دوحه دستاورد خاصی به همراه نداشت، به برخی اختلافات پنهان و آشکار کشورهای عربی و اسلامی بازمیگردد و این شکافها اجازه نمیدهد که کشورهای اسلامی بتوانند درباره موضوع مهمی چون تجاوزگریهای اسرائیل، یک تصمیم قاطع اتخاذ کنند.
حمله به دوحه تنها یک تعرض نظامی به کشوری مستقل نبود؛ این حمله، ضربهای نمادین به کل معماری امنیتی بود که آمریکا پس از جنگ جهانی دوم، بهویژه پس از جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱، در منطقه خاورمیانه پایهریزی کرده بود.
نشست اخیر سران کشورهای عربی و اسلامی در دوحه، در واکنش به حمله نظامی اسرائیل به خاک قطر در هدف قرار دادن سران حماس و همزمان با تشدید بحران غزه برگزار شد. برخلاف نظر بسیاری از کارشناسان مبنی بر اینکه این حمله فرصتهای راهبردی زیادی برای ایران در سطح منطقه ایجاد میکند، باید اشاره داشت که این رویداد در شرایطی رقم میخورد که معادلات ژئوپلیتیک، منافع راهبردی و شکافهای هویتی میان بازیگران اصلی منطقه، از جمله ایران و کشورهای عربی حاشیه خلیجفارس، بهطور تاریخی پیچیده و منازعهآمیز باقی مانده است. پرسش کلیدی این است که آیا چنین نشستهایی توان همگرایی واقعی و پایدار علیه اسرائیل را دارند یا صرفا جلوهای از همبستگی تاکتیکی و کوتاهمدت هستند؟
اسرائیل پس از ۷ اکتبر به توسعه میدانهای نبرد روی آورده است. حملات مکرر به سوریه، فشار بر حزبالله در لبنان، تجاوز به حریم ایران، درگیری در یمن و اکنون حمله به خاک قطر، همگی بیانگر آن است که تلآویو دیگر به مهار تهدیدها در مرزهایش قانع نیست، بلکه به دنبال طراحی دوباره نظم امنیتی کل منطقه است.
در اجلاس اضطراری دوحه که با حضور بیش از ۵۰ رهبر از کشورهای عربی و اسلامی، از جمله امیر قطر، رئیسجمهور ترکیه، ولیعهد عربستان و رئیسجمهور ایران برگزار شد، جهان اسلام و عرب در برابر «تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی به حاکمیت قطر» ایستادگی کرد. این نشست که بهعنوان نمادی از وحدت فراموششده در برابر اشغالگری اسرائیل عمل کرد، در پی حمله هوایی رژیم صهیونیستی به دوحه در ۹ سپتامبر تشکیل شد.