این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
دعوای متولدان دهههای گوناگون، موضوع جدید یا عجیبی نیست؛ دههشصتیها خود را ستمدیده میدانند و دههپنجاهیها معتقدند که خودشان در شرایط سختتری نسبت به دههشصتیها زندگی کردهاند.
کارشناسان معتقدند رشد جنبش اعتراضی نسل زد در کشورهای گوناگون را فعالانی چون پانده رهبری کردند که جمعیت اینستاگرامی کوچک خود به نام «Gen.ZNepal» را سازماندهی کرده بود؛ جمعیتی که بهسرعت به ۳۰هزار دنبالکننده رسید و نزدیک به ۱۳میلیون بازدید جمع کرد. اعضا برای عبور از ممنوعیت دولت از VPN استفاده کردند و شروع به سازماندهی افراد همسو با خود کردند.
در نپال روز دوشنبه چندی پیش، پس از آنکه پلیس برای متفرق کردن معترضانِ در تلاش برای ورود به ساختمان پارلمان از گاز اشکآور و گلولههای پلاستیکی استفاده کرد، دستکم ۱۹ نفر کشته و دهها تن دیگر زخمی شدند.
رهبران سیاسی متکبر و پاسخناپذیر، همچون نخ مشترکی در کشورهای گرفتار اعرتضاهای موسوم به «اعتراضات نسل زد» دیده میشود؛ جنبشهایی که از آفریقا آغاز شدند، به آسیا رسیدند و اکنون به آمریکای جنوبی گسترش یافتهاند. به همین دلیل و دلایل دیگر، احتمال بازگشت آنها زیاد است؛ در برخی کشورها حتی ممکن است حکومتها را از جا برکنند.