این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
طلوع آفتاب روز جمعه در سرزمینهای اشغالی فلسطین برای بسیاری،آغاز یک روز به یاد ماندنی بود؛ حماس و اسرائیل با طرح صلح دونالد ترامپ موافقت و اعلام آتشبس کردند تا جنگ دوساله غزه، پایان یابد.
آتشبسی که در اکتبر ۲۰۲۵ اعلام شد، در ظاهر نقطهعطفی برای پایان دادن به دو سال فرسایش نظامی و انسانی است؛ اما در سنجش امکان اجرا، بیش از آنکه امید ببخشد، پرسش میآفریند. بر اساس گزارشهای رسمی، فاز نخست توافق شامل توقف درگیریها، آزادی گروگانها و تبادل زندانیان، و جابهجایی نیروهای اسرائیلی از بخشهایی از غزه است؛ (Al Jazeera)جزئیاتی که در صورت اجرای راستیآزماییشده، میتواند هزینههای انسانی و اقتصادی جنگ را در کوتاهمدت کاهش دهد. اما در لایه سیاسی توافق یعنی ضمانت اجرا، سازوکار نظارت و نسبت آن با پروندههای تعلیقشدهای چون حکمرانی، بازسازی و آینده ساختار امنیتی آتشبس از «اعلان» به «امتحان» بدل میشود.
شامگاه چهارشنبه هشتم اکتبر، دونالد ترامپ رئیسجمهور جمهوریخواه آمریکا با انتشار پستی در شبکه اجتماعی «سوشال تروث» از پذیرش مرحله نخست آتشبس میان جنبش اسلامی حماس و اسرائیل خبر داد.
در جهان امروز، قدرت تنها با معیارهای سنتی مانند توان نظامی یا حجم اقتصاد سنجیده نمیشود. آنچه یک کشور را به بازیگری موثر در عرصه جهانی تبدیل میکند، شبکهای از متحدان و شرکای استراتژیک است که همچون زنجیر به هم پیوند خوردهاند. در فضای بینالملل که نهاد مرکزی برای تضمین امنیت وجود ندارد،