این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
در میانه آشوبهای پیدرپی خاورمیانه و شمال آفریقا، سودان بار دیگر به نقطهای بحرانی در نقشه تحولات منطقهای بدل شده است. کشوری که در سال ۲۰۱۹ با سقوط عمرالبشیر، امید به گذار مسالمتآمیز به دموکراسی را در دل شهروندانش زنده کرد، امروز گرفتار جنگی درونی میان دو فرمانده نظامی است؛ جنگی که ریشه در ساختار قدرتی دارد که سه دهه بر مبنای بیاعتمادی و رقابت میان نهادهای امنیتی شکل گرفت.
در کابوس طولانی و بیپایان جنگ داخلی سودان، محاصره ادامهدار شهر «الفاشر» بهعنوان تراژدی متمایز در حال وقوع در برابر چشم جهان ایستاده است؛ و هیچکس برای توقف آن اقدامی نمیکند.
تحرک تازه دیپلماتیک در خاورمیانه زمانی قابل تحسین بود اگر بسیاری از بحرانهایی که قرار است حلشان کند، در اصل محصول اشتباهات خودِ این کشورها نبودند. سه سال گذشته، نخبگان حاکم در خاورمیانه و شمال آفریقا به خود میبالند که گویا وارد «عصر جدیدی از دیپلماسی عربی» شدهاند؛ روایتی که حتی در محافل سیاست خارجی آمریکا نیز تکرار میشود. این روایت چنین است: حالا که ایالات متحده از جهان عرب فاصله گرفته یا دستکم تعهداتش را کاهش داده، رهبران منطقه با مهارت در حال توافق با یکدیگر و قدرتهای جهانیاند تا مشکلات دیرینه را خودشان حل کنند.
پنجاه سال پیش، در کامبوج، آمریکا چشم خود را بر گزارشهای مربوط به قتلعامها بست. امروز در سودان میتواند بهتر عمل کند. در ماههای گذشته، سودان - کشوری بداقبال در آفریقا که گرفتار آنچه «بدترین بحران انسانی جهان» خوانده میشود - به نقطه عطفی تیره رسید. در ۱۵ آوریل، جنگ داخلی وحشیانه این کشور وارد سومین سال خونین خود شد؛ جنگی که تاکنون حدود ۱۵۰هزار کشته، نزدیک به ۱۲میلیون آواره، و هیچ نشانهای از پایان در پی نداشته است.
در آوریل ۲۰۱۹، چهار سال پس از آغاز اعتراضهای مردمی، دیکتاتور سودان، عمر البشیر، سرنگون شد؛ همان فردی که به دلیل نقش مستقیمش در نسلکشی دارفور در سراسر جهان بدنام بود. سقوط او اما به دموکراسی منجر نشد. ارتش که در سرنگونی بشیر نقش داشت، خیلی زود به سرکوب همان مردمی پرداخت که حکومت را به لرزه درآورده بودند.