شهرهای ایران در چند دهه گذشته شاهد سرعتی نامتوازن در رشد خود بودهاند؛ جمعیت فشردهشده در کلانشهرها، توسعه فیزیکی بیقاعده و اولویتبندی توسعه اقتصادی کوتاهمدت، همگی ترکیبی ساختهاند که نهفقط کیفیت زندگی شهری را تضعیف کرده، بلکه پایههای زیستی شهرها را نیز بهسرعت فرسوده میکند.