این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
در چرخشی نگرانکننده برای دیپلماسی چندجانبه، شورای امنیت با رد تلاشها برای تعویق تحریمها، تسلیم فشار سیاسی غرب شد و مکانیسم «ماشه» را علیه ایران فعال کرد. این تصمیم که با پیشدستی تروئیکای اروپایی (E۳) و در آستانه انقضای بند مربوطه در ماه اکتبر کلید خورد، نه یک پاسخ مشروع به فعالیتهای هستهای ایران، بلکه یک قمار سیاسی پرمخاطره با هدف اعمال فشار حداکثری و همسویی با سیاستهای دولت سابق آمریکا بود که خود ناقض اصلی توافق هستهای (برجام) به شمار میرود.
وزرای خارجه فرانسه، آلمان و بریتانیا ماه گذشته با اطلاعرسانی رسمی به سازمان ملل متحد، قطاری را به حرکت درآوردند که در کمتر از یک ماه به بازگشت شش قطعنامه تحریمی پیشین سازمان ملل علیه ایران که در دهه گذشته به حالت تعلیق درآمده بودند، منجر شد.
فرانسه، آلمان و بریتانیا، که مجموعا با عنوان «گروه ۳» (تروئیکای اروپایی) شناخته میشوند، فرآیند «بازگشت خودکار تحریمها» (مکانیسم ماشه یا اسنپبک) را علیه ایران فعال کردند. این اقدام، شمارش معکوس ۳۰روزهای را آغاز کرد که پس از آن، تمامی تحریمهای سازمان ملل که تحت توافق هستهای سال ۲۰۱۵لغو شده بودند، بازگشتند. تروئیکای اروپایی امیدوار بود که این شمارش معکوس، تهران و واشنگتن را برای مذاکرات جدید تحت فشار قرار دهد تا از وقوع جنگی دیگر، که بالقوه میتواند بدتر باشد، جلوگیری کند. بااینحال، مکانیسم ماشه یک قمار بود.
شورای امنیت سازمان ملل متحد روز جمعه آخرین تلاش برای به تاخیر انداختن اعمال مجدد تحریمها علیه ایران بر سر برنامه هستهای این کشور را رد کرد؛ تصمیمی که رئیسجمهور ایران بلافاصله آن را «ناعادلانه، غیرمنصفانه و غیرقانونی» خواند.