این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
اقتصاد و معیشت، بعد از ۱۱ روز از اجرای مکانیسم ماشه و بازگشت قطعنامهها و تحریمهای سازمان ملل و نیز در فاصله ۷۴ روز تا آغاز بررسی و تدوین لایحه بودجه ۱۴۰۵، در وضعیت متفاوتی قرار گرفته است.
این یک واقعیت است که با توجه به شرایط اقتصادی و زیرساختهای موجود اقتصادی و شرایط بازارهای مالی و مجموعه تصمیمات و قوانینی که در حوزه اقتصاد و بازار اتخاذ کردهایم، راه بسیار سختی برای کماثر کردن تحریمها در پیش داریم. این در حالی است که همچنان برخی مسوولان و چهرهها و صاحبنظران، فرضیههای دیگری را مطرح کرده و بعضا مدعی آن هستند که تحریمها اثری نداشته و میتوان با تغییر رویکردهای آنی بر تمام مشکلات ناشی از آن فائق آمد که بهنظر دقیق نیست.
هنوز وضعیت اقتصاد و معیشت در اثر تحریمهای ناشی از مکانیسم ماشه، بغرنج نشده است. البته این مساله بدیهی و طبیعی است؛ چراکه هنوز اثرات تحریم در کشور اعمال نشده است و این نشانهها در بلندمدت محسوس و محسوستر خواهند شد.
مکانیسم ماشه اجرا شد و طبق آن چند قطعنامه بینالمللی و تحریمهای ذیل آن به لیست سابق تحریمهای ضدایرانی - که پیشتر توسط آمریکا علیه ایران وضع شده بود - اضافه شدند. این اتفاق تاکنون واکنشهای زیادی به همراه داشته و در داخل کشور نظرات مختلفی درباره این تحریمها و اثرات و تبعات آن بر اقتصاد، سیاست و مهمتر از همه معیشت مردم مطرح شده است. چهرههای مختلفی در مجلس و دولت و نیز سایر نهادهای فرادولتی راهکارهای مختلفی برای بیاثرکردن یا کماثر کردن تحریمها بر کشور ارائه دادهاند که پرداختن جزئی به هرکدام از این پیشنهادها، نیازمند فرصتی بوده که از حوصله این متن خارج است.