این روزها کمتر کسی است که از شرایط نامطلوب اقتصادی گلهمند نباشد. کافی است یک روز در شهر به گردش درآییم. مواجهه با هر صاحب کسبوکاری همراه با ابراز ناراحتی از شرایط رکودی پیشآمده بهویژه پس از حمله اسرائیل به ایران است. با هر دوست، آشنا، متخصص، استاد دانشگاه، کارمند، کارگری که صحبت میکنی، بحث…
پلمب ساختمان انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در آخرین روزهای هفته گذشته بازتاب بسیاری پیدا کرد. این نهاد صنفی با انتشار بیانیهای به این موضوع اعتراض کرد و برخی اعضای شورای شهر نیز در حمایت از اهالی رسانه به موضوع واکنش نشان دادند.
نپال در سال ۲۰۰۸ با لغو نظام پادشاهی و تاسیس جمهوری، وارد دورهای تازه شد اما از آن زمان تاکنون با بیثباتیهای سیاسی و تغییرات مکرر دولتها روبهرو بوده است.
سربازان مسلح روز چهارشنبه از خیابانهای پایتخت نپال محافظت کردند و برای بازگرداندن نظم، مردم را واداشتند در خانه بمانند؛ پس از آنکه دهها هزار معترض به ساختمانهای دولتی یورش بردند، این ساختمانها را به آتش کشیدند و به سیاستمداران حمله کردند. سربازان مسلح که در مناطق اصلی کاتماندو مستقر شده بودند، ظاهرا نشانهای از بازگشت نسبی کنترل به شهری بودند که در روزهای گذشته گرفتار خشونت و آشوب شده بود.
نپال در روزهای اخیر صحنه یکی از گستردهترین و خونبارترین اعتراضات چند دهه اخیر خود بوده است؛ اعتراضاتی که در ابتدا با مخالفت جوانان با محدودیتهای تازه دولت بر شبکههای اجتماعی آغاز شد، اما خیلی زود ابعاد سیاسی و اجتماعی عمیقتری یافت و به بحرانی فراگیر بدل شد.
نپال در هفتههای اخیر شاهد بحرانی کمسابقه در تاریخ معاصر خود بوده است؛ بحرانی که در نهایت به استعفای نخستوزیر «کی. پی. شارما اولی» منجر شد. آنچه در ابتدا به صورت نارضایتی عمومی از مسدود شدن شبکههای اجتماعی آغاز شد، بهسرعت به جنبشی گسترده علیه فساد ساختاری و ناکارآمدی حکومت بدل شد. تظاهرات خشونتبار، کشته شدن دستکم ۲۲نفر، زخمی شدن صدها نفر و به آتش کشیده شدن ساختمانهای حکومتی، تصویری بیسابقه از جامعه نپال در دهههای اخیر ارائه داد.